Tying the Nott - Rozdział I

Oryginalny tytuł: Tying the Nott
Autor: ShayaLonnie

5 marca, 2004

— Granger. 

Hermiona uniosła wzrok na jasnowłosego Ślizgona, siedzącego po drugiej stronie stolika, zauważając, jak się prostuje i zmienia swoją postawę. To było coś, na robieniu czego przyłapała go na spotkaniach w Ministerstwie, kiedy wiedział, że musi przygotować się na spór, zwłaszcza ciężki. Taka postura obliczona specjalnie dla niej nigdy nie wróżyła niczego dobrego, jednak postanowiła powstrzymać się od komentarza i poczekać aż sam powie, co potrzebuje. 

— Pamiętasz dług życia, który u mnie masz? — zapytał. — Właśnie go odbieram. 

Powoli przekrzywiła głowę, wpatrując się w niego z niedowierzaniem wypisanym na twarzy i zastanawiała się, o czym, do cholery, on gada. 

— Nie mam żadnego długu u ciebie, Malfoy — zapewniła, ani na chwilę nie zrywając z nim kontaktu wzrokowego. Wspomniał jej raz, kilka lat temu, że robienie tego było oznaką słabości. 

Dopiero od sześciu miesięcy pracowali w Departamencie. On w wydziale Bestii, a ona w dziale Stworzeń — gdzie Remus, nowy szef DKNMZ*, połączył ich w parę do sprawy dotyczącej wilkołaka, który był podejrzany o trzymanie Chimery jako zwierzątka domowego. Malfoy uparł się, że utrzymanie kontaktu wzrokowego i pozerstwo było drogą do rozmowy z mężczyzną, a jedyne, co to wskórało, to zatrzaśnięcie drzwi przed jego twarzą i zagrożenie z powodu nadchodzącej pełni księżyca.. Natomiast kiedy wilkołak otworzył jej drzwi Hermiona opuściła spojrzenie i przekrzywiła głowę w bok, tak, by ukazać mu szyję, dając mu do zrozumienia, że są na jego terytorium. I ot tak, zostali wpuszczeniu do wnętrza budynku. 

Stworzenia były jej specjalnością.

Z drugiej strony, chimery… wzdrygnęła się na samo wspomnienie, które nigdy nie było przypominane przy Malfoyu — miał on brzydki nawyk napuszania się niczym paw. Faktem jednak było, że wtedy po raz pierwszy ją uratował, ale nie ostatni, nawet jeśli ona zrobiła to tyle samo razy. Przez lata stało się to ich własną grą. Taką, która dostarczała Harry’emu i Ginny rozrywki. Ron za to nie rozumiał, dlaczego Hermiona nie wykorzystuje długów od razu i nie każe Draconowi zrobić czegoś upokarzającego. Tak trudno było wytłumaczyć facetowi, który ożenił się z Pansy Parkinson, że wkurzanie Ślizgona nie było czymś, czego Hermiona pragnęła, a czymś, na co on widocznie zobojętniał przez lata małżeństwa. 

Kobieta przez chwilę stukała palcem wskazującym w papierowy kubek z kawą, tam, gdzie barista błędnie napisał czarnym markerem jej imię. 

— Ostatni raz, gdy uratowałeś mi życie, był trzy lata temu, gdy spadłam z miotły. Pracowaliśmy wtedy nad sprawą smoka w Berwickshire i odpłaciłam ci się miesiąc później, kiedy Dołohow uciekł z Azkabanu i pokazał się w twoim domu — przypomniała mu. 

Mężczyzna zamachał ręką w powietrzu, udając spadającą Hermionę, z zadowoleniem, które sprawiało, że nos zawsze jej drgał. Przy tym wcale nie przejął się słowami, wypływającymi z ust kobiety. 

— Naprawdę, jaka czarownica nie potrafi latać na miotle? — zapytał, kręcąc głową z niedowierzaniem. 

Wiedząc, że to jego sposób, by ją sprowokować, Hermiona zdusiła w sobie chęć warknięcia, które usiłowało wydostać się z jej gardła. 

— Nie wiem, jak możesz się z nim przyjaźnić — mówił Ron nie raz. 

— Przynajmniej życie nie jest nudne  — odpowiadała zawsze. 

Te pięć słów wystarczyło, by rozśmieszyć jej dwóch przyjaciół, a Harry dodatkowo pytał z błyskiem w zielonych oczach:

— Hermiona, kiedy nasze życie było choć trochę nudne? 

Gryfonka była zadowolona, że jej przygody w tych dniach składały się z okazjonalnych spotkaniach na kawie z byłymi śmierciożercami w przeciwieństwie do zwalczania ich w środku bitwy. Nawet jeśli raz na jakiś czas, któryś z pozostałych złoczyńców się pokazywał, tak jak Dołohow to zrobił trzy lata wcześniej, kiedy Hermiona musiała zająć się sprawą w Malfoy Manor, którą znalazła wcześniej na swoim biurku w Ministerstwie.

— Nie pamiętasz? — zapytała blondyna. — Byłam tam na śledztwie w sprawie zaginięcia kolejnego niewidzialnego zwierzęcia twojej żony, ponieważ ty, będąc gigantycznym wrzodem na tyłku, wypełniłeś raport! — powiedziała, a Malfoy przewrócił oczami. 

— Po prostu byłem kochającym i wspierającym mężem, a śledztwa w swoim domu sam przeprowadzić nie mogłem. 

— Twoja żona jest psychiczna w takich sprawach i dobrze o tym wiesz! Diggory nawet nie wiedział, co to są nargle, a że to był twój cholerny dom, wysłał mnie! Wyjaśnienie tego tak, by żadne z nas nie wyglądało, jakbyśmy stracili rozum, było żenujące i krępujące. 

— Umawiasz się z Malfoyem?! — krzyknęła Ginny, kiedy przyłapali Krukonkę na zewnątrz Miodowego Królestwa trzymającą dłoń Księcia Slytherinu już podczas pierwszej wycieczki do Hogsmeade po powrocie do Hogwartu. Większość, jak Harry czy Ron, zdecydowali się odpuścić sobie edukację, ale Hermiona była nieugięta w swoim postanowieniu, zwłaszcza, że Profesor McGonagall zrobiła z niej Prefekt Naczelną. 

Na jej nieszczęście Pokój Wspólny musiała dzielić z drugim Prefektem Naczelnym — Draconem Malfoyem — który zaczął spotykać się z jej przyjaciółką dwa tygodnie po rozpoczęciu pierwszego semestru. 

— Luna, jego rodzina więziła cię w ich własnym domu! — powiedziała zawzięcie Ginny, próbując rozgryźć, kiedy tak właściwie para miała możliwość pozbyć się oczywistych różnic, a znaleźć wystarczającą liczbę podobieństw, by zbudować swój związek. 

Luna — cała ona — uśmiechnęła się do Ginny i Hermiony, po czym oznajmiła im, że kiedy przebywała w lochach Malfoy Manor, Draco przyniósł jej ciasto. Ciasto! 

— Co to za ciasto musiało być — mruknęła cicho pod nosem Hermiona, na co oboje — Draco i Luna — uśmiechnęli się w taki sposób, że jeszcze wtedy nastolatka modliła się do bogów, by nie był to jakiś seksualny żart, który znali tylko oni. 

— Ona jest ekscentryczna — powiedział Draco, broniąc żony od dwóch lat. — I tak, pamiętam, jak uratowałaś moje cholerne życie wtedy, dziękuję. 

Mężczyzna skrzywił się na wspomnienie, gdy to Hermiona pojawiła się w Malfoy Manor. Widział ją wtedy idącą od salonu do miejsca, gdzie Luna ostatni raz widziała nargle, kiedy to osłony* zaalarmowały go, że ktoś jeszcze zjawił się w jego domu. Mimo tego, że Draco próbował naprawić osłony* tuż po zesłaniu Lucjusza do Azkabanu i wyprowadzce Narcyzy do Francji, Antonin Dołohow, zbiegły śmierciożerca, bez problemu dostał się do Malfoy Manor. Co prawda tylko po to, żeby zostać pokonanym przez Hermionę przy użyciu zaklęcia oszałamiającego w czasie, gdy stał odwrócony plecami - zbyt skupiony na próbie rzucenia zaklęcia Cruciatus na Dracona. 

— Potrzebowałem Łamacza Klątw do zresetowania osłon wokół domu po tym zajściu — powiedział Draco. — O wilku mowa… ale wracając do głównego i ważniejszego punktu, ocaliłem cię sześć miesięcy temu, kiedy mieliśmy wezwanie do tego czegoś z mugolami w Londynie. Zostałaś zaatakowana i cię uratowałem — dopowiedział, dając duży nacisk na “i cię uratowałem”, a kobieta zmarszczyła brwi. 

— Tego czegoś w Londynie? Mówisz o Hyde Parku? — zapytała, po czym zaśmiała na wspomnienie przerażonego mężczyzny. — Gdzie wydarłeś się na widok kaczek, które dopiero co przypłynęły, i wepchnąłeś mnie do stawu? 

— Kaczkołaki.* — Draco zacisnął szczęki. 

Hermiona, nie mogąc się powstrzymać, odchyliła głowę do tyłu i wybuchnęła perlistym śmiechem. 

— Nie ma czegoś takiego jak kaczkołaki. Po prostu boisz się kwaczących ptaków, durniu. — Zachichotała. Nawet jeśli wówczas skończyła do kolana w brudnym, małym stawie, było to warte zobaczenia Dracona Malfoya uciekającego od kilku małych ptaków, które patrzyły za kawałkami chleba. To wspomnienie zostało od razu zakorkowane w fiolce i było zawsze gotowe do użycia w myślodsiewni, kiedykolwiek miała zły dzień i potrzebowała rozbawienia. 

— Jak możesz się bać nieszkodliwych ptaków? — zapytała, kiedy przestała się śmiać. — Znalazłam zawieruszoną skargę na swoim biurku o twoim nieszczęsnym puchaczu, co próbował polować na hipogryfy, których również się obawiasz i… 

— Po pierwsze — przerwał jej niezadowolony — Malfoyowie się takich rzeczy nie boją. Po drugie, zostaw Bubo w spokoju. Po trzecie, oboje wiemy, że gdyby Malfoyowie obawiali się różnych rzeczy — a nie boimy się — to miałbym zajebiście dobry powód, by obawiać się hipogryfów. — Świadomie dotknął małej blizny na ramieniu, gdzie Hardodziob zaatakował go na trzecim roku. — Więc mój lojalny kompan ma wszelkie prawa, by na nie polować i… zmieniasz temat. A faktem jest, że kaczkołaki istnieją, jeden próbował cię zaatakować, uratowałem cię, a teraz mi wisisz. 

Wypowiedź Dracona sprawiła, że kobieta przewróciła oczami, a na jej ustach zagościł uśmiech i na twarzy szczere zaciekawienie.

— Cóż, mimo że jesteś typowym, irytującym sobą, naprawdę mnie zaintrygowało to, że wkładasz tak dużo wysiłku, by wyłudzić ode mnie przysługę. Nawet jeśli naprawdę nie możesz nazwać tego przysługą.

Spiorunował ją spojrzeniem. Spojrzeniem, które nie było onieśmielające w szkole i wcale nie zmieniło się to na przestrzeni lat. 

— Bo nią nie jest. 

Wzięła łyk napoju i skrzywiła się na smak zimnej kawy na języku. Szybko ją przełknęła, gdy dotarł do niej sens słów wcześniej wypowiedzianych przez blondyna. 

— Czekaj, co miałeś na myśli mówiąc “o wilku mowa”?

— “O wilku mowa”?

— Powiedziałeś “o wilku mowa”, kiedy rozmawialiśmy o Dołohowie. Powiedziałeś “o wilku mowa” i zacząłeś bablać o fałszywym długu życia, który ci niby wiszę. 

— Jest prawdziwy. 

Hermiona jęknęła, czując, jak opuszcza ją cierpliwość. Powoli zaczynała żałować, że zdecydowała się na długi lunch, ale poprosił o niego po raz pierwszy, co powinno już jej uświadomić, że czegoś od niej chce. Mała część jej zastanawiała się, czy planował poprosić ją o zostanie matką chrzestną dla Luny i jego pierwszego, jeszcze nienarodzonego dziecka. Sam pomysł, że zostałaby wybrana ona, nie Pansy, był na tyle oszałamiający, że zgodziłaby się na taką ideę przywiązującą siebie na zawsze do Malfoya w taki sposób. 

— Co to ma wspólnego z Dołohowem? — zapytała. 

— Nic — odpowiedział i spojrzał na nią tak, jakby była głupia z powodu nienadążania za nim. — Ma za to coś wspólnego z Łamaczem Klątw. 

— Bill?

— Weasley? — zadrwił. — Dlaczego miałbym zatrudnić Weasleya do spieprzenia moich osłon? Były zepsute wystarczająco, nie potrzebuję ich w jeszcze gorszym stanie. Weasleyowie są kiepscy praktycznie we wszystkim, co robią — powiedział, co wywołało prychnięcie Gryfonki.

— Powinnam powiedzieć to Ginny. 

Draco, będąc mądrym mężczyzną, rozpoznał groźbę ukrytą w jej słowach. 

— W porządku, nie we wszystkim. Ruda jest zdolna, jeśli chodzi o kafle i kawałek drewna pomiędzy udami, dzięki czemu wzbogaciłem się o niezłą sumę galeonów przez lata — powiedział, po czym zadowolony się uśmiechnął. — Słyszałem także, że gra w quidditcha.

Hermiona zakrztusiła się kawą. 

— Zdecydowanie powinnam powiedzieć to Blaise’owi. 

— Proszę bardzo. — Draco wzruszył ramionami. — Jest to pożyczony żart z jego repertuaru. Chodzi o to, że Ruda gra w quidditcha jak zawodowiec, co na pewno jest pomocne, patrząc na to, że nim jest. Jednak Blaise mówi, że nie zje nic ugotowanego przez nią, bo obawia się zatrucia. Weasleyowie są naturalnie dobrzy w jednej rzeczy, a cała reszta jest nie dla nich. 

— Przyznajesz, że Ron jest dobry w czymś? — zapytała Hermiona z uśmieszkiem na ustach. 

— Jasne. — Kiwnął głową. — Wydaje się, że nabrał wprawy w zaciążaniu Pansy. 

Na słowa mężczyzny zaśmiali się oboje, niekomfortowo, ale jednak. Gdy wojna się zakończyła, Hermiona z Ronem zdecydowali się spróbować stworzyć związek. Nie minęły nawet dwa miesiące, kiedy postanowili się rozstać, by ratować wieloletnią przyjaźń. Trzy miesiące i pełną butelkę Ognistej Whisky później Ron obudził się w jednym z pokoi w Dziurawym Kotle z nagą Pansy Parkinson obok siebie. Blisko grudnia, gdy czarnowłosa czarownica pojawiła się w Norze z prenatalnym raportem ze Św. Munga, Molly uderzyła swojego najmłodszego syna porannym wydaniem Proroka Codziennego, które miała pod ręką, a Pansy zaprosiła na lunch, gdzie zaplanowały ślub. 

— Wracając do sedna sprawy — powiedziała Hermiona, zdając sobie sprawę, że już zdążyła zapomnieć, o czym rozmawiali. — Bill jest najlepszym Łamaczem Klątw, jakiego posiada Gringott. To on stworzył osłony wokół mojego mieszkania! I w Norze! A także u Rona i Pansy czy Harry’ego i Dafne! 

— Wiedziałeś, że Blaise chodził z Drafne w Hogwarcie?  — Ginny zapytała Harry’ego jednego wieczoru, gdy jego dziewczyna przeprowadzała się do Grimmauld Place. Wszyscy zebrali się, by im pomóc. Większość mężczyzn zrobiło sobie przerwę z butelką kremowego piwa na tyłach domu, Dafne pokazywała Pansy, jak planowała przedekorować sypialnię, kiedy Hermiona i Ginny usiadły z Harrym w jadalni, by sprawdzić czy w antycznej szafce na porcelanę znajdzie się jeszcze miejsce na pamiątki starszej Greengrass. 

— Serio? — zapytał Harry, po czym po namyśle ironicznie dodał: —  Wcale nie jest to dziwne.

—Że nasze połówki sypiały ze sobą prawdopodobnie tego samego roku co my? — zapytała Ginny z uśmieszkiem. — Yhm… troszkę dziwne. 

— Dziwniejsze jest to, że tak otwarcie o tym mówicie przy mnie — skomentowała Hermiona, wyrzucając w powietrze stary talerz, który miał wygrawerowane słowa rodziny Blacków na środku, i z zadowoleniem obserwowała, jak rozbija się w metalowym kuble. 

Jednak tak naprawdę wcale nie było to dziwne. Godzinę później, kiedy wszystkie pudła zostały rozpakowane, Bill wpadł, by ustawić osłony wokół domu, a kiedy ponownie ich opuścił, wszyscy usiedli w jadalni do obiadu. Wszyscy, czyli Draco z Luną, która usiadła na jego kolanach, Blaise z Ginny w takiej samej pozycji po drugiej stronie stołu, Ron próbujący usadowić czteroletniego syna, Artie'ego, w jego krzesełku pomiędzy sobą a ciężarną Pansy, Harry z Daphne na końcu stołu, wyglądających pozytywnie ogłupionych sobą. 

I Hermiona. Ona też tam zawsze była.

— Jeśli kiedykolwiek sprawię sobie piękną ruderę, to zatrudnię Weasleya bez zastanowienia — oznajmił Draco, unosząc w zadowoleniu kącik ust. — Jednak mam dwór oraz bardzo ładną i ciężarną żonę do ochrony. Kiedy osłony zawiodą, mogę naprawdę coś stracić, ponieważ, jak to słodko ujęłaś, Luna jest psychiczna i jej niewidoczni przyjaciele nie będą stać na straży, gdy Śmierciożercy zapukają — przyznał. — Nikt nie chce się włamać do gigantycznej dziury Łasicy*, Dafne ma ze sobą Wybrańca dla ochrony, do tego głos Pansy jest lepszy niż jakikolwiek zaklęcie hałasujące, o jakim dotąd słyszałem. Kurwa… — warknął zniecierpliwiony. — O czym mówiłem?

— “O wilku mowa”.

— Tak! — Draco strzelił palcami w geście triumfu. — “O wilku mowa”! Łamacz Klątw. Tak, tak. Zatrudniłem Theo, by naprawił moje zaklęcia obronne. 

Hermiona wpatrywała się w niego, nie rozumiejąc, do czego prowadziła ta rozmowa. 

— Theo? — zapytała, nie od razu rozpoznając imię. — Theodor Nott? Nie miałam zielonego pojęcia, że jest on Łamaczem Klątw — powiedziała z namysłem. — Szczerze, nawet nie wiedziałam, czy on dalej… — Kobieta uniosła głowę i przerwała, widząc, jak Draco spiął się nagle cały na jej słowa. — Coś się stało? 

Draco odchrząknął, by oczyścić gardło. Jednak mimo zaprzeczenia skinieniem głowy wcale się nie rozluźnił. 

— Theo nie jest tylko jakimś tam łamaczem. Jest najlepszy. Pracuje bez etatu i niezależnie, ponieważ jest tak bardzo drogi. Nawet Gringott go nie zatrudni, chyba że jego pracownicy, jak Weasley, nie mogą złamać kodu. 

— A co to wszystko ma wspólnego z moim fałszywym długiem życia?

— Jest prawdziwy. 

— Draco! — warknęła na niego. 

Na ustach mężczyzny zagościł uśmieszek, który ukazał, jak bardzo był z siebie zadowolony, że w końcu udało mu się ją poruszyć. 

— Wiedziałaś, że Theo ukończył szkołę z najlepszymi wynikami w naszej klasie? — spytał niby to od niechcenia, spoglądając w połowie wypity napój, po czym zamieszał go cienką, plastikową rurką. — Skubany, jest niezwykle inteligentny. 

— To ja... — zaczęła Hermiona, a jej brązowe oczy zwęziły się niebezpiecznie — ukończyłam szkołę z najlepszymi wynikami — skończyła poprawiając go, i dodała: — Zresztą, Nott nawet nie wrócił na ósmy rok. 

— Zdał Owutemy poprzez korespondencję — poinformował ją, wzruszając przy tym ramionami. — Do tego jest obrzydliwie bogaty. I przystojny. Tak przynajmniej mówią. Luna oznajmiła mi, że jej się podoba. Ma ciemne włosy, niebieskie oczy, powiedziała także, że jest wyższy niż ja i… — Hermiona wybuchnęła chichotem, słysząc, jak Draco naśladuje swoją żonę. Ślizgon na nią spojrzał i ponownie chrząknął oczyszczając gardło. — Nie mam na tym punkcie żadnych kompleksów. Serio. On po prostu podoba się czarownicom i na tym zakończmy. 

Hermiona westchnęła, po czym, pochylając się do przodu, położyła łokcie na stoliku i złączyła palce. 

— Co ty robisz? — zapytała. — Dlaczego czuję się, jakbyś ustawiał mnie do randki w ciemno? Dlaczego mam wrażenie, że zamieniasz się w Pansy?

— Wyzywam cię na twój dług życia — powiedział tonem, znów brzmiącym zupełnie poważnie. 

— Nie wiszę ci żadnego cholernego długu, Malfoy!

— Chciałbym, byś wyszła za Theo — wypalił. 

Usta Hermiony uchyliły się w szoku. Do tego nie była pewna, czy usłyszała poprawnie, co przed chwilą jej wyznał. 

— Co? — zapytała, wpatrując się w niego bez mruknięcia okiem, żałując — i to nie po raz pierwszy! — zakopania toporu wojennego ze Ślizgonem, kiedy wojna się skończyła. Na pewno mogła przyjaźnić się z ludźmi, którzy byli mniej wymagający i o wiele bardziej stabilni niż Draco Malfoy. - Czy ktoś cię skonfundował? A może Luna warzyła znowu tę dziwną, sfermentowaną herbatkę? Bardzo dobrze wiesz, że nie powinna ona być dopuszczana do kotła, zwłaszcza gdy jest w ciąży. Draco, opary same w sobie mogą spowodować poważne problemy....

— Granger — powtórzył, sięgając nad stołem i naprawdę chwytając ją za rękę, by zwrócić jej uwagę, co faktycznie sprawiło, że się zamknęła. Nawet nie chciała udawać, że ten jeden gest jej nie zdenerwował. Draco nie dotykał ludzi. Poprawka, Draco dotykał z czułością Lunę, swoich ślizgońskich przyjaciół poklepywał po plecach albo walił w ramię, a kiedy to denerwowało Rona, przytulał Artiego. Jednak nie ją, chyba, że właśnie ratował jej życie poprzez łapanie jej z miotły, z której właśnie spadła. 

Spojrzała w dół, w miejsce, gdzie jego dłoń dotykała jej. Była pewna, że jeszcze nie zauważył, ale jego długie palce przez przypadek dotknęły blizny na jej przedramieniu. Widziała, jak spiął mięśnie, gdy sam zauważył, gdzie ją złapał. To właśnie dlatego Draco nigdy jej nie dotykał. Przez bliznę przypominała mu wszystko, sprawiała, że panikował. Teraz też tak było, ponieważ szybko się odsunął. 

— Zaczynasz mnie przerażać, Malfoy — szepnęła Hermiona, widząc, jak szare oczy wypełniają się szczerym zmartwieniem. Draco wziął głęboki wdech i dopiero wtedy wyraźnie powiedział: 

— Musisz wyjść za mojego przyjaciela, ponieważ jeśli tego nie zrobisz, to Theo umrze. 

DKNMZ - Departament Kontroli Nad Magicznymi Zwierzętami.

Osłony - są to niewidoczne bariery, które czarodzieje zakładają wokół swoich mieszkań/domów/budynków/ważnych rzeczy (taka osłona była ustawiona wokół Hogwartu przez Dumbledora).

Kaczkołaki - po ang to jest wereduck, taki początek jest używany przy werewolf i oznacza to wilkołak, więc Draco bał się kaczek, bo jego zdaniem były jak wilkołaki : ) mam nadzieję, że ma to sens dla Was! : * 

"Ruda jest zdolna jeśli chodzi o kafle i kawałek drewna pomiędzy udami" nie wiem czy to zrozumieliście, ale na wypadek jeśli nie, to śpieszę z wyjaśnieniami! Jest to głupi, niedojrzały, ale w sumie śmieszny żart i gra słów! Ginny jest zawodową zawodniczką quidditcha, jest szukającą więc doskonale zna się na kaflach i doskonale "ujeżdża" miotłę, jednak Draco odnosił się także do męskiej części ciała. 

Łasicy - ponownie pojawia nam się gra słów. Łasica po angielsku znaczy weasel. Draco czesto uzywał tego określenia względem Rona, by go obrazić. Nie wiem jak to jest w polskich opowiadaniach, ale słyszałam, że pojawia się to określenie rzadko.