Prawdziwie Małe [M][T]

Tytuł: As Small As Small Is

Autor: MaryRoyale

Rodzaj: Niesprecyzowany

Rating: T

Status: Miniaturka

Zgoda: Jest

Beta: agatte, której dziękuję za szybkie sprawdzenie i za pomysł na tytuł! :* + zapraszam na jej bloga, za który mam nadzieję niedługo się zabrać!

Summary: Hermiona i Luna są genialne, każda na swój sposób, i właśnie dzięki temu tworzą tak zgrany duet, badając zaklęcia. Niestety, Hermiona musi znosić nieudany efekt jednego z nich, które sprawiło, że teraz jest raczej... filigranowa.

A/NWitam wszystkich! Dziś przychodzę do Was z kolejną miniaturką, która umocniła mnie tylko

w przekonaniu, że Harmione jest prawdziwe. W tej miniaturce widzimy, jak poprzez stratę bliskiej nam osoby, potrafimy odkryć/zrozumieć jakimi innymi uczuciami możemy darzyć daną osobę. I tak jest w tej miniaturce.

Jak zawsze na początku znajduje się cytat - dziś jest wyjątkowy, bo został napisany specjalnie dla tej miniaturki, gdy agatte napisała mi swój pomysł na przetłumaczenie tytułu. Dwa proste słowa, rozebrała na cząstki małe i oddała ich cały sens dla tej historii.

Zapraszam!

Prawdziwie Małe. 

I w domyśle prawdziwie małe życie, bo wiadomo - 

domek dla lalek, ale też choć małe to prawdziwe, 

bo prawdziwa mała (bo oni byli mali) miłość Harry'ego - agatte

Przez całe swoje dorosłe życie Hermiona musiała znosić żarty na temat swojego wzrostu, ale to przekraczało wszelkie granice. Spojrzała spode łba na malutkie lusterko trzymane dla niej przez Lunę. Praca w Wyszukiwaniach i Badaniach nad Zaklęciami dla Porritch & Splake była zazwyczaj zabawna i ekscytująca jednak w tej chwili Hermiona żałowała, że nie przyjęła stażu w Departamencie Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami. 

— W sumie to nie jest tak źle, naprawdę. — Głowa Luny przechyliła się w jedną stronę, kiedy obserwowała zmiany w nowym wyglądzie Hermiony.

— Nie tak źle? Nie tak źle! Luna, spójrz na mnie! — zapiszczała wysokim, cienkim głosem, machając bezradnie dłońmi. — Jestem najprawdziwszym liliputem! 

— To fakt — przyznała. — Chcesz schować się w mojej kieszeni w drodze do izby chorych? 

— A mam inne wyjście? — zapytała Hermiona, rzucając jej piorunujące spojrzenie, na co w odpowiedzi dostała uśmieszek. 

— Tak naprawdę to nie. 

Bycie w kieszeni Luny było jak znalezienie się w kieszeni dziewięcioletniego chłopca. Znalazło się w niej kilka ładnych kamieni, zakrętka od butelki, rzodkiewka, dodatkowe pióro, mała torebka — jak podejrzewała Hermiona — Peruwiańskiego Proszku Natychmiastowej Ciemności i kawałek struny, który wydawał się lekko świecić co niepokoiło kobietę. Próbowała usiedzieć na jednym z większych kamieni i kurczowo trzymała się materiału kieszeni Luny. 

— Pani Lovegood. 

W innych okolicznościach niepewność słyszana w głosie uzdrowiciela z pewnością rozśmieszyłaby Hermionę. 

— Uzdrowicielu Jameson — przywitała się wesoło Luna. — Przyprowadziłam Hermionę. 

— Naprawdę? — Uzdrowiciel brzmiał teraz jeszcze bardziej niepewnie. — Czy jest ona… eee, pani Granger, czy znowu pracowała pani z zaklęciami niewidzialności? 

— Nie — odpowiedziała Luna. — Z zaklęciami zmniejszającymi — dopowiedziała, po czym wyjęła z kieszeni Hermionę i wysunęła ją na dłoni. 

Uzdrowiciel przez chwilę wpatrywał się w nią z chorą fascynacją. 

— Na Merlina — wyszeptał. 

Hermiona spojrzała na niego i powiedziała: 

— Proszę, powiedz mi, że możesz to naprawić — zażądała swoim nowym, wysokim głosem, ale mężczyzna już kręcił głową. 

— Pani Granger, jesteśmy w stanie naprawić dużą część eksperymentów, które wyszły z waszego departamentu, ale to… Będziemy zmuszeni zaczekać i zobaczyć, czy zaklęcie minie — wytłumaczył. 

— Zaczekać, aż samo minie? — Głos Hermiony stał się piskliwym krzykiem, który sprawił, żę pozostała dwójka się skrzywiła. — Mam siedem przecinek sześćdziesiąt dwa centymetry wzrostu! Co niby powinnam robić? 

~*~*~*~

— Nie. Zdecydowanie nie — odmówiła wściekle Hermiona. — To jest śmieszne! 

Fred i George spojrzeli na siebie i naraz odwrócili się do niej. 

— Ale postąpiliśmy zgodnie z instrukcją. 

Hermiona warknęła, choć tak naprawdę zabrzmiała jak mały kotek. Westchnęła i przetarła twarz dłońmi. 

— Przepraszam. Jest w porządku — widzę, że zrobiliście to dokładnie. Chodzi o to, że to jest domek dla lalek. Nie jestem lalką, jestem istotą ludzką. 

— Możesz być człowiekiem, ale jesteś tyci człowiekiem — przypomniał jej delikatnie George. 

— Zaczarowaliśmy domek tak, by wszystko działało. Będziesz w stanie użyć łazienki i kuchni. Mama zrobiła dla ciebie maleńkie łóżko i zmniejszyła część twoich ciuchów — dodał Fred. 

Kobieta jęknęła z frustracji. 

George uklęknął, by móc lepiej widzieć Hermionę. — To jest tylko do czasu, aż zaklęcie minie. 

— Dokładnie — zgodził się Fred. — A jak długo może to zająć?

— Uzdrowiciel myśli, że może to być kilka dni.

— Widzisz? — George posłał jej zadziorny uśmiech. — Nim się obejrzysz, a wrócisz do terroryzowania stażystów. 

— Nie terroryzuję ich. 

— Co innego opowiadała nam Luna — powiedział Fred, po czym prychnął. 

— Luna przeraża ich bardziej niż ja. 

— No dobra, Granger. Pozwól, że pokażemy ci, jak wszystko działa. — George poprowadził ją z powrotem do domku dla lalek. — Dzięki Bogu, że twoja różdżka skurczyła się razem z tobą. 

~*~*~*~

Sześć długich i samotnych miesięcy później Hermiona przyzwyczaiła się do swojego domku dla lalek, który Fred z George’em zbudowali z myślą o niej. Nic nie było sztuczne ani wklejone. Sama biblioteczka sprawiała, że jej wygnanie w pewnym sensie okazało się do zniesienia. Przyjaciele próbowali odwiedzać ją, kiedy tylko mogli, ale przez to, że Hermiona musiała być wszędzie noszona, spędzanie wspólnego czasu stało się trudne. 

Patrząc w tył, zdawała sobie sprawę, że Ron wytrzymał tak długo, jak tylko mógł, ale uzdrowiciele zaczynali myśleć, że może już zostać taka na stałe. Nie mogła się z nim całować, przytulać, a właściwie to nie mogli robić nic specjalnego przez te sześć miesięcy. Ron miał tylko dwadzieścia trzy lata i libido w normie. Na dobrą sprawę — ona również, i tak jak on wcale nie była zadowolona ze swojego wzrostu, ale nie znalazła jeszcze na to rozwiązania. Nadal jednak nie mogła winić Rona za to, że chciał móc złapać swoją dziewczynę za rękę. 

— Jak się trzymasz? — zapytał cicho Harry. 

Hermiona zwinięta w kębek na huśtawce, która znajdowała się na werandzie domku, spojrzała do góry i wzruszyła ramionami.

— W porządku, tak myślę. 

— Wiesz, za czym tęsknię najbardziej? — zapytał, patrząc na nią wyczekująco.

Potrząsnęła głową. 

— Za uściskami Hermiony. — Harry posłał w jej stronę krzywy uśmiech. — Nic ich nie zastąpi.

— Ja tęsknię za tym, jak pachniałeś, gdy cię przytulałam — wyznała. — Woskiem do miotły i pergaminem — dodała, a Harry się zaśmiał. 

— Skutki bycia aurorem — zapominają uprzedzić cię, że to tylko papierkowa robota i niekończący się trening. 

Harry wyciągnął rękę i ostrożnie pogłaskał ją po głowie jednym palcem. 

— Wtedy Fred i George zrobią dobudówkę z małym laboratorium do twojego domu. 

— To nie jest śmieszne! — krzyknęła zezłoszczona i uderzyła jego palec maleńką dłonią. — Będę w tym głupim domku dla lalek, dopóki nie umrę! 

— Hermiona, co się dzieje w tej twojej genialnej głowie?

— Nigdy nie wyjdę za mąż, nie będę miała dzieci — powiedziała Hermiona, teraz już otwarcie płacząc — bo niby jak? 

Harry przyglądał się swojej najlepszej przyjaciółce z bezradnością. Spróbował poklepać ją palcem po plecach, ale to nie było to samo, co trzymanie jej w ramionach. Sama myśl, że już nigdy nie będzie w stanie jej objąć, sprawiała, że czuł ból w klatce piersiowej. Myśl, że już nigdy nie szturchnie go w ramię ani nie uderzy z książki, uczyniła go niezmiernie smutnym. Świat bez aktywnej i rządzącej się Hermiony wydawał się pusty i fałszywy. 

~*~*~*~

[6 miesięcy później]

— Po prostu się dąsa — stwierdził Ron lekceważąco. 

— Stary, proszę, nie zrozum tego źle… ale to nie chodzi o ciebie. 

Ron skrzywił się w stronę Harry’ego i powiedział: 

— Była moją dziewczyną. Zerwaliśmy. A teraz usłyszała, że ożenię się z Susan Bones, i od tygodnia nie chce wyjść z tego swojego malutkiego laboratorium, które zrobili dla niej bliźniacy!

— Ron… ona tylko próbuje odwrócić to zmniejszenie — wytłumaczył cicho Harry. — To nie to, że ty bierzesz ślub. Tu chodzi bardziej o to, że ona też by chciała jakiegoś dnia wyjść za mąż. 

Ron zamrugał zaskoczony. Zbladł, a później oblał się równomiernym rumieńcem na policzkach. 

— Ja nawet… Nie pomyślałem o tym — przyznał, a wina i żal pokazały się na jego twarzy. — Na Merlina, biedna Hermiona. 

— Nie — zaprotestował Harry. — Nie mów tak, a już na pewno nie do niej. Hermiona nie potrzebuje twojej litości. 

— Nie, nie chciałaby — mruknął Ron. Zaśmiał się krótko i potrząsnął głową. — Mam nadzieję, że to rozwiąże, Harry. Naprawdę. 

— Wiem. — Harry poklepał Rona po ramieniu. Wciąż przeszkadzało mu, że może to zrobić Ronowi, a Hermionie już nie. Wiedział, że cierpiała, ale z wyjątkiem słów wsparcia, nie mógł dla niej zrobić nic.

~*~*~*~

Nic nie zadziałało. Hermiona walczyła ze sobą, by zachować zimną krew, ale histeryczny płacz próbował wydostać się z jej gardła. Chciała krzyczeć, płakać i śmiać się. Minął rok, a ona wciąż miała wzrost siedmiu centymetrów i sześćdziesięciu dwóch milimetrów. Może gdyby miała kogoś, z kim mogłaby spędzać czas, nie byłoby tak źle. Teraz nie mogła nawet głaskać Krzywołapka, na miłość Merlina! I tak najprawdopodobniej pomyliłby ją z przekąską dla kugucharów... 

Głośne puknięcie do drzwi laboratorium przerwało jej przemyślenia. 

— Wejść — krzyknęła automatycznie. I osłupiała. 

Kiedykolwiek ktoś do niej przychodził, to zawsze krzyczał. Ich głosy były tak głośne, że bez problemu słyszała ich, gdziekolwiek w domku się znajdowała. Nikt nigdy nie pukał, ponieważ kiedy próbowali, to cały dom się trząsł. Więc gdy bliźniaki skonstruowali dla niej małe laboratorium, zabroniła wszelkiego pukania w obawie, że mogło ono wstrząsnąć eliksirami lub eksperymentami i stworzyć eksplozję albo jakąś reakcję chemiczną. Podbiegła do drzwi i otworzyła je trzęsącymi się dłońmi. U progu stał Harry. Harry. Nim miała czas przetrawić, kim jest, tuliła go do siebie z całych sił. Harry rozluźnił się w jej objęciach i w odpowiedzi oplótł ją ciasno ramionami. 

— Tak bardzo mi tego brakowało — szepnął w jej włosy. 

Hermiona odsunęła się i zmarszczyła brwi, wpatrując się w niego. 

— Jesteś mojego wzrostu — oskarżyła go, a on się tylko zaśmiał. 

— No, niezupełnie. Dokładnie to mam dziewięć i pięćdziesiąt dwie setne centymetra — poinformował ją wyniośle. 

— Coś ty zrobił? — domagała się odpowiedzi Hermiona. 

— Ja nie zrobiłem nic — odpowiedział Harry i znowu wyszczerzył swoje zęby w uśmiechu. — Luna zrobiła. 

— Luna cię zmniejszyła? — Hermiona wpatrywała się w niego. — Ale… oni myślą, że to — wskazała dłonią pomiędzy nimi — jest na stałe. 

— Wiem — odpowiedział Harry, a na twarzy malowała mu się powaga. — Byłem przy tym, gdy powiedzieli Lunie. Hermiona, myśl, że już nigdy nie będę w stanie cię dotknąć, przerażała mnie. Już nigdy więcej nie dostać twoich uścisków... Sam ten pomysł… Zajęło mi to trochę czasu, by zrozumieć, co to znaczy, ale kiedy już tak się stało, poszedłem do Luny. 

— Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytała szeptem. 

— Mówię, że chcę z tobą być. I jeśli to jest jedyny sposób, to niech będzie — odszepnął Harry. 

Hermiona wpatrywała się w niego przez kilka długich minut. Może jeśli patrzyłaby wystarczająco długo w te niesamowite zielone oczy, to, co mówił, nabrałoby sensu. 

— Chcesz ze mną zamieszkać? Tutaj? — zapytała w końcu. 

— Miałem nadzieję, że pozwolisz mi tutaj zostać — przyznał. — Jeśli nie, to Fred z George’em obiecali mi mój własny domek. 

— Harry, czy ty zdajesz sobie sprawę, co zrobiłeś? — zapytała, a jego zielone oczy zaiskrzyły. 

— Niesamowitcie romantyczny gest wiecznej miłości? — Zaryzykował z lekko uniesionym kącikiem ust. 

— Ty idioto — mruknęła, uderzając go w ramię. 

— Kochany idioto? — zapytał z nadzieją, a Hermiona obruszyła się. 

— I co ja mam z tobą zrobić, Harry Potterze? — zapytała z dłońmi założonymi na biodrach. 

— Mam listę sugestii od Luny — odpowiedział z niewinnym wyrazem twarzy, który wcale nie oszukał Hermiony, przez co zarumieniła się wściekle. — Albo moglibyśmy napić się herbaty? 

— Herbata — zgodziła się. Złapała go za ramię i pociągnęła w stronę domku dla lalek. Harry podążał za nią z chęcią i małym uśmiechem ozdabiającym jego usta. — Zdecydowanie herbatę — powtórzyła do siebie. 

— A później możemy popatrzeć na tę listę — zaproponował, a mały uśmiech zamienił się w bezbożny uśmieszek. 

— Harry!