Lady Ambrossia - Rozdział 1

Sometimes you forgive people simply
because you still want them in your life.

W ten zimny (dla mnie) poranek przybywam do Was z pierwszy rozdziałem LA. Nie, dalej nie skończyłam "Szczęśliwy Trzydziesty Raz" - nowe opowiadanie za bardzo siedzi mi w głowie. Musicie mi to wybaczyć! Nie przedłużając, zapraszam do Harry'ego, Hermiony i Dracona! a ja tym czasem zawinę się w kłębek na kanapie, ubrana jak na rosyjską zimę, owinięta w grupy koc, z kubkiem parzącej herbaty z miodem i cytryną. Kto się założy, że wciąż będzie mi zimno? Bycie chorą sucks!

Chcąc nie chcąc, stał się obserwatorem. Cieniem, który za nimi podążał. Aniołem stróżem, który pilnował ich rodzinę. Jeszcze pół roku temu miał nadzieję, że to przejściowa sytuacja. Wszak większość ludzi zachowywałaby się tak samo. Jednak, kiedy nadszedł czas świąteczny, Harry zrozumiał, że nic się nie poprawia. Wręcz przeciwnie.

Z wielkim bólem obserwował, jak jego przyjaciółka, siostra, odcina się od wszystkich. Najpierw zamknęła wszystkie swoje sprawy, niektóre z nich zrzuciła komuś innemu na barki, a sama szukała poszlak. I płakała za każdym razem, gdy każda z nich kończyła się ślepą uliczką. Później przestała przychodzić na tradycyjne już sobotnie kolacje, odpisywać na listy, SMS-y czy odbierać połączenia. Złościł się sam na siebie, że nie wiedział, jak mógłby jej pomóc, gdy kolejny raz szukali ją po barach w całej Anglii. Miał wrażenie, że poznał największe dziury tego kraju, ale ona zawsze udowadniała mu, że się mylił, gdy wchodzili do jeszcze większej rudery niż ostatnim razem. Nie potrafił już zliczyć, ile razy widział ją zalaną w trupa, z kieliszkiem najtańszej wódki, która, mógł się założyć, pochodziła z niepewnych źródeł. Czuł ogarniającą niemoc, gdy odwracał wzrok, by nie widzieć, jak na twarzy swojego byłego wroga pojawiał się wachlarz emocji — zmartwienie, ulga, szok, złość i wyszkolona maska obojętności — na widok własnej żony całującej się i obmacującej z jakimś facetem. Tej nocy Harry dowiedział się jednej rzeczy - nigdy nie chciał poznać smaku zdrady.

Z niepokojem obserwował zmianę w zachowaniu mężczyzny. Z kochającego, troskliwego męża i zawsze zainteresowanego życiem swoich dzieci ojca, stał się na nowo osobą, która chowała się za maską obojętności. Harry zdawał sobie sprawę, że jeszcze na początku Draco próbował ratować swoją rodzinę, ale pierwsza zdrada, nawet ta, którą pamiętali tylko oni dwaj, stała się gwoździem do trumny. Całe dnie widział go przy biurku pracującego, chociaż oboje wiedzieli, że jako prawa ręka Harry’ego miał elastyczne godziny pracy. Przestał się już dziwić, kiedy przychodził po dziewiątej, że on już pochylał się nad jakimiś dokumentami, kiedy szykował się do domu, czasami nawet po dziesiątej wieczorem, były ślizgon dalej siedział w tym samym krześle. Wyglądał wręcz niczym posąg, który się nie ruszał cały dzień. Wszystko, żeby tylko nie widzieć błąkającej się po domu swojej żony, uniknąć kłótni, krzyków i wzajemnych oskarżeń.

Ze smutkiem obserwował swojego chrześniaka. Mimo że charakterek miał po swoim ojcu, to zabawiał wszystkich sarkastycznymi uwagami, i tak jak jego ojciec, z dumą odnosił się do swojego pochodzenia, które nie było tak czyste, jak niektórzy sobie tego życzyli. Najlepszy przyjaciel jego synów, który bronił małej Lily pod nieobecność jej braci Zawsze pełen ambicji, widać było to gołym okiem, zwłaszcza po pierwszym półroczu w szkole. Czytał więcej niż jego matka i ojciec razem wzięci. Interesował się wszystkim z mugolskiego i magicznego świata. Miał lepsze oceny niż jego rówieśnicy, najpierw w przedszkolu, później w podstawówce, a nawet i w Hogwarcie. Tak było. Teraz Harry niepokoił się, gdy widział sprawozdania ocen, które wysyłali mu nauczyciele jako ojcu chrzestnemu, bo rodzice pogubili się w żalu i żałobie. Oceny spadały na łeb, na szyję. Przestał interesować się quidditchem, stał się małomówny, zamykał się w pokoju gościnnym z dala od ludzi.

Jego przyjaciółka pogubiła się, a przez to przestała być drogowskazem dla swojego męża, a ich dziecko błąkało się po omacku w ciemnościach, nie mając oparcia w żadnym ze swoich rodziców.

Harry nawet po ponad roku po tragedii, w ciągu którego sam zaliczał mocne upadki, wciąż uważał, że najbardziej nienawidził jedenastego września dwa tysiące siedemnastego roku.

Ten jeden dzień zmienił wszystko.

— Scorpius! Scorp!

Przez uchylone okno usłyszał krzyk swojego najstarszego syna. Głos Jamesa posiadał w sobie nutkę zdenerwowania i współczucia. Już teraz wiedział, że nie wróżyło to nic dobrego. Dlatego też uśmiechnął się nikło do Pansy i wzdychając, skierował swoje kroki do salonu. Przez mahoniowe drzwi wbiegł chłopiec i niczym błyskawica pognał po schodach do góry. Harry usłyszał tylko trzaśnięcie drzwiami, które zatrzęsło ścianami domu.

Skierował oczy na Jamesa, który stał w uchylonych drzwiach. Z zaróżowionymi policzkami, trzymał miotłę i uparcie wpatrywał się w schody.

— Powiesz, o co chodzi?

— Nie chcesz wiedzieć.

— Pewnie masz rację — odpowiedział. — Tak źle?

James odwrócił się do niego, a jego brązowe oczy ciskały piorunami. Dopiero teraz zauważył pobielałe palce zaciśnięte na rączce miotły.

— Wujek Draco pokłócił się z ciocią i wyszedł, a kiedy Scorp chciał porozmawiać z ciocią, to powiedziała mu, że nie może na niego patrzeć, bo widzi Cataleyę. — Harry zaklął pod nosem, czując, jak złość, a nawet czysta furia buzuje mu w żyłach. Paliło go, by w coś uderzyć i rozładować emocje. — To nie wszystko… — powiedział, a widząc tylko uniesioną w niemym pytaniu czarną brew, James kontynuował. — Scorpius w końcu pękł.

— Naprawdę?

— Jego magia zdemolowała cały salon. Jeśli ciocia wytrzeźwieje, to nie pozna tego miejsca.

— Pójdę do niego…

Przygotowując się mentalnie na rozmowę, która go czekała z dwunastolatkiem, Harry odwrócił się do schodów. Był już w ich połowie, gdy usłyszał jeszcze cichy głos Jamesa. Spojrzał na syna przez ramię. Zamiast złości zobaczył smutek na szczupłej twarzy chłopca.

— On powiedział… powiedział, że byłoby lepiej, gdyby to on zniknął, a nie Cataleya, bo to ją muszą kochać bardziej.

Draco trzymał w dłoni ramkę ze zdjęciem swoich dzieci, które było jedyną rzeczą pozostałą w pokoju jego syna. Do szybki przyklejono kolorową karteczkę z krótką wiadomością napisaną ręką Pottera: „Gdy zrozumiecie, że oprócz Cataleyi macie jeszcze jedno dziecko, wiecie, gdzie je znajdziecie”. Czytając ją pierwszy raz, mężczyzna poczuł palącą złość, która zamieniła się w smutek i wszechogarniający wstyd.

Zdając sobie sprawę, że dzisiejszego dnia coś się zmieniło, Draco teleportował się przed dom Pottera, a nie bezpośrednio do jego salonu. Widząc późną godzinę na wyświetlaczu komórki, lekko zapukał do drzwi. Po kilku sekundach otworzyły się, ukazując wysoką kobietę w koronkowej koszuli nocnej, którą tylko lekko przysłaniał perłoworóżowy sweterek luźno przewiązany w pasie.

— Pansy? — szepnął niepewnie, a kobieta usłyszała, jak głos mężczyzny się załamuje pod ciężarem emocji.

— Och, Draconie — odpowiedziała, wyciągając ręce, które zacisnęła wokół niego. Wpuściła go do domu i zaprowadziła do kuchni. Obserwował, jak wlewa wodę do czajnika, szykuje kubki, by postawić przed nim parującą herbatę.

— Chcę zobaczyć Scorpiusa. I zabrać go do domu.

Odpowiedziało mu tylko ciężkie westchnienie przyjaciółki. Patrzyła na niego zmartwionym spojrzeniem, a kiedy nie mogła dłużej wytrzymać jego wzroku, odwróciła twarz.

— I po co? — zapytała, a on aż zachłysnął się herbatą ze zdziwienia.

— Słucham? Chyba się przesłyszałem, Pansy. To moje dziecko i jego miejsce jest w jego domu.

Kobieta prychnęła.

— Aha. To powiedz mi, gdzie byłeś w czasie świąt? Przez ostatnie półtora miesiąca? Dlaczego dopiero dziś po niego przyszedłeś, kiedy Scorpius spędza tutaj średnio cztery noce w tygodniu? Ciesz się, że Harry wciąż przebywa z twoim synem, bo chyba by cię rozniósł! Scopius miał niekontrolowany wybuch magii po tym, jak jego matka wyznała mu, że nie może na niego patrzeć, bo przypomina jej o Leyi! Biedak płakał przez bite trzy godziny, aż ze zmęczenia usnął.

— Pansy… — wtrącił, próbując przerwać jej tyradę, która, wiedział, mogła trwać bez końca. Najgorszy był fakt, że kobieta miała rację. I cholernie go to bolało.

— Co, prawda w oczy kole? Rodzice od siedmiu boleści, którzy myślą tylko o własnym bólu, ale coś ci powiem. To nie Harry powinien dostawać listy od nauczycieli o pogarszających się ocenach, nie Harry powinien powstrzymywać Scorpiusa ze zrezygnowania z drużyny i nie Harry powinien tłumaczyć mu, że on też się dla was liczy i wcale nie wolelibyście, żeby to on zniknął.

Pansy wstała, szurając głośno krzesłem po jasnych kafelkach. Spojrzała na niego z wyższością, jakby był jakimś odrażającym robalem, nikomu niepotrzebnym intruzem. Zabrała do połowy pełne kubki i wrzuciła je do zlewu, nie starając się nawet, by być delikatną. Sięgnęła po zdjęcie, które przyniósł ze sobą mężczyzna, odkleiła karteczkę z ramki, przeczytała ją i warknęła:

— Więc ogarnijcie dupy, Draco. Bo macie jeszcze jedno dziecko, które was potrzebuje. Wbij sobie do głowy te słowa — uderzyła go mocno w czoło, tak, że kolorowa kartka przykleiła się do skóry — bo przysięgam, i ty, i Hermiona będziecie błagać, by Bellatrix wróciła, bo ból, gdy stracicie syna, będzie stokroć gorszy od tortur, których zasmakowaliście.

Zdeterminowany wrócił do domu. 

Wykorzystując złość na samego siebie oraz Hermionę, którą obudziła w nim Pansy, wziął się za szybkie naprawianie szkód w salonie. Żyrandol wrócił na swoje miejsce, szyby niczym puzzle poskładały się w ramach okien, ze ścian zniknęły dziury, a z białego dywanu wyprało się czerwone wino. Kiedy pomieszczenie wyglądało tak jak powinno, skierował się do sypialni.

Hermiona wciąż spała, będąc niczego nieświadoma. Właśnie dlatego zaczął tak dużą ilość czasu spędzać poza domem. Nie chciał widzieć, jak kobieta, która dla niego zawsze była czysta niczym łza, staczała się coraz niżej. Nie wiedział, jak mógł jej pomóc, ale dzisiejszy dzień przelał czarę goryczy.

Poczuł wściekłość, która narodziła się w nim miesiące temu, kiedy Hermiona odcięła się nawet od niego, swojego męża, bo tak jak i on, nie mogła odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Dlatego ciężkim krokiem podszedł do ogromnego łóżka. Wypowiedział głośno jej imię, uderzając ją kilka razy otwartą dłonią po policzkach.

Poczuł duszący żal, wiedząc, że to w takim stanie dopuszczała się zdrad. Niektórzy mogli twierdzić, że to głupie, nic nieznaczące pocałunki po pijaku. Jednak i on, i Potter wiedzieli, że gdyby w porę się nie pojawiali, doszłoby zapewne do czegoś więcej. A sam obraz, Hermiony wijącej się przy obleśnych facetach został wypalony w jego umyśle już na zawsze.

Dlatego szarpnął nią, krzycząc i krzycząc. Potrząsnął, by zobaczyć niewyraźne, nic nierozumiejące spojrzenie bursztynowych oczu.

— Wstawaj! — krzyknął.

Zacisnął długie palce na ciemnych włosach i pociągnął ją za nie do góry, nie bacząc na zbolały pisk wydobywający się z pogryzionych ust.

Poczuł wstręt do siebie samego, bo nie wiedział, jak inaczej mógłby wstrząsnąć żoną, by wybudziła się z amoku, w którym tkwiła od miesięcy.

Poczuł również chorą satysfakcję, że choć raz to on zranił ją, a nie ona jego. I z tą myślą spojrzał w szeroko otwarte oczy. Obrzydzenie do samego siebie sięgnęło zenitu, kiedy miłość w nich zastąpił strach.

Złapał ją za ramiona i zmusił do wstania z łóżka. Podtrzymał, gdy zachwiała się na chorobliwie szczupłych nogach, zaprowadził do łazienki, którą mieli połączoną z sypialnią. Sięgnął ręką do kurka z zimną wodą i odkręcił go na maksa.

Poczuł smutek, wpatrując się w swoją żonę. Z jednej strony ją rozumiał, z drugiej nie mógł uwierzyć, co się z nimi stało. Byli najszczęśliwszą rodziną, z dwójką cudownych dzieci, z miłością tak wielką, jak w pierwszych miesiącach związku, zaufaniem, które dziwiło niejedną osobę, znającą ich historię. A teraz? Teraz to szkoda nawet gadać.

Bez słowa popchnął ją pod strumień zimnej wody i nie słuchając protestów, krzyków i przekleństw, by ją wypuścił, wszedł do brodzika.

— Przestań, przestań powiedziałem! — krzyknął, trzęsąc nią.

Im dłużej walczył z jej słabym, małym ciałem, tym podlej się czuł. Im bardziej zachrypnięty stawał się jej głos, tym ciszej jej odpowiadał. Im słabiej uderzała go małymi piąstkami, tym bardziej przytulał ją do siebie.

Poczuł pod powiekami piekące łzy. Zamrugał, próbując się ich pozbyć.

— Draco? — usłyszał niepewny szept.

Odsunął się lekko i spojrzał na nią. Sweter wisiał na niej okropnie, skóra na policzkach wyglądała, jakby była zasysana do środka, a wielkie błyszczące oczy, które pierwszy raz od wielu tygodni patrzały na niego przytomnie ozdobione były fioletowymi sińcami.

— Hermiona? — zapytał, ale nie otrzymał odpowiedzi, lecz został popchnięty na zimne kafelki. Popękane usta zetknęły się z jego w agresywnym pocałunku. Poczuł ostry smak wódki wymieszanej z goryczą wina i nutkę jego Hermiony. Walczył sam ze sobą, by odepchnąć w niepamięć obraz kobiety z kimś innym niż on, zacisnął palce na jej biodrach, i unosząc ją w górę, przycisnął jej szczupłe ciało do ściany. Rękę sięgnął do kurków, by odkręcić ciepłą wodę, po czym złapał za cienki materiał legginsów. Pociągnął za niego, a on pękł, prując się niczym zwykły bandaż. Warknął jej imię, gdy ugryzła go mocno u dołu szyi.

— Draco?

— Wróć do mnie, Granger — powiedział, nim ich złość, ból i tęsknota znalazły swój finał w pierwszym zbliżeniu od miesięcy.

{ PS! Pamiętaj, że jeśli nie masz ochoty pisać komentarza, który naprawdę sprawi mi przyjemność, możesz ocenić rozdział. Ocenę znajdziesz nad etykietami posta. <3 }