Dla większego dobra — czujne oczy

Dla większego dobra —
czujne oczy. 

And if the sky comes falling down, for you, there's nothing in the world I wouldn't do

— Avicii

W zbliżającą się dziesiątą rocznicę Bitwy o Hogwart Harry zauważył śledzące go — w każdej możliwej chwili — bystre oczy przyjaciółki. Wiedział, że starała się to robić niepostrzeżenie, ale im bliżej było do nadchodzącego bankietu, tym bardziej intensywne stawało się jej spojrzenie. Czuł jej świdrujący wzrok, gdy siedział z Ginny przy rodzinnym obiedzie, czuł go, gdy robił głupie miny do Jamesa, czuł, nawet, gdy stał wśród wszystkich młodych (jeśli trzydziestolatkowie i trochę starsi mogą nazywać się młodymi) Weasleyów. Ktoś mógłby powiedzieć, że popadał w paranoję, wszak nie musiała się wpatrywać w niego, przecież zaraz koło siebie miał jej narzeczonego!

Ale on wiedział.

Wiedział, bo minęły lata, od kiedy ostatni raz poczuł to wypalające dziurę spojrzenie.

Pełne zmartwienia.

I przyprawiało go ono o zimne dreszcze, za każdym razem.

Kiedy po roku przypatrywania się samemu sobie w lustrze nie mógł znaleźć w odbiciu nic, co mogło zaniepokoić kobietę, sam zaczął obserwować. Ją. Jednak on, jako niedoszły Ślizgon, nie dał się przyłapać na tym ani razu. I wraz z mijającymi miesiącami stał się trzecią osobą w związku jego przyjaciół, nawet o tym nie wiedząc, przynajmniej początkowo.

Okazyjnie widywał, jak Ron wściekły odchodził od kobiety albo po cichu się sprzeczali. Kiedy pytał przyjaciela, co się dzieje, odburkiwał coś pod nosem „jak zawsze” i oddalał się od niego. Harry nie bardzo rozumiał, co to miało znaczyć, a Hermiona nie chciała nic powiedzieć. Dopiero później dowiedział się, że mówiąc „jak zawsze”, Ron miał na myśli jego samego — Harry’ego.

Zrozumiał to, gdy na świat przyszła Lily.

Jego kochana Ginny, z której był piekielnie dumny, że dała z siebie ponad sto procent przez ostatnie kilkanaście godzin, wyczerpana i wciąż spocona od wysiłku leżała na szpitalnym łóżku. Pielęgniarka właśnie wręczyła im ich córeczkę i nieważne, jak bardzo był pochłonięty dzieciątkiem z zamkniętymi oczami, otwartymi usteczkami, z których wydostawały się słodkie sapnięcia, wciąż czuł na sobie te palące spojrzenie.

Kiedy uszy zaczęły go niemiłosiernie piec, a po ich dotknięciu wiedział, że płoną żywym ogniem, powiódł spojrzeniem w stronę, z której czuł wzrok Hermiony. Stała za szybą wraz z Ronem. Mimo szczęśliwego czasu, który powinien być narodzinami kolejnego dziecka w rodzinie, wyglądali, jakby wrócili z piekła. Po nienaturalnie bladej twarzy kobiety spływały łzy, a przyłożona dłoń do szyby trzęsła się z emocji, gdy — był tego pewien po postawie przyjaciela — tłumaczyła Ronowi coś, co nie podobało się żadnemu z nich. Stał on bokiem do szyby, tak, by widzieć dokładnie kobietę, z zaciśniętą szczęką, i Harry wiedział po pulsującej żyle na szyi oraz powoli schodzącego z niej rumieńca, że gdyby spojrzał na nich szybciej, zobaczyłby Rona w chwili największej wściekłości.

Nawet z tej odległości widział brązowe oczy przepełnione smutkiem i poczuciem winy, które odczuwała ich właścicielka. Widział też w nich rezygnację, poddanie się, gdy nie odwróciła swojego spojrzenia od jego własnego. Pierwszy raz, odkąd zaczął przyłapywać ją na obserwowaniu jego osoby, nie uciekła, udając, że nie zachowuje się inaczej niż zwykle.

„Dziś”, wyszeptała bezgłośnie, ale wolno i wyraźnie, by mógł to wyczytać z czerwonych i pogryzionych z nerwów ust.

Jak na spowolnionym filmie widział, jak spuszcza głowę i zsuwa z palca pierścionek zaręczynowy, po czym, całując przepraszająco Rona w drżące usta, oddaje go w wielkie piegowate dłonie.

I po tym wiedział.

Już niedługo miał dowiedzieć się prawdy, dlaczego jej rutyną stało się bezustanne patrzenie w niego.

I w imię czego była gotowa poświęcić swoje nadchodzące wielkimi krokami małżeństwo.

Ta wiedza zabrała całą radość z trzymania słodkiej Lily w ramionach po raz pierwszy i zostawiła go sparaliżowanego strachem. 

Ostatni raz taki strach czuł przy oglądaniu wspomnień Snape’a.

Wiedząc, że Molly jest przy jego żonie, Harry po pocałowaniu śpiącej kobiety szybkim krokiem skierował się korytarzami Świętego Munga w stronę wyjścia z budynku. Stojąc na mokrym od deszczu chodniku plecami do starych manekinów, obrócił się na pięcie i z pyknięciem teleportował się w salonie… przyjaciół, albo przyjaciółki.

Z regału zniknęły puchary i nagrody Rona, na kanapie brakowało gryfońskiego koca, a na wieszaku zostały same damskie okrycia. Pod oknem stało kilka pudeł, a salon wyglądał, jakby połowa rzeczy z niego została zabrana.

Westchnął i ruszył po jasnych panelach do sypialni, w której, jak wiedział,na pewno znajdzie Hermionę. Nie pomylił się. Leżała skulona w kłębek, do piersi przytulała poduszkę, wdychając męski zapach. A na jej boku leżał mały psi łeb białego owczarka szwajcarskiego, którego kobieta dostała w prezencie od Rona, gdy strata starego, wrednego dla większości Krzywołapa stała się dla niej zbyt ciężka. Mała, puchata kulka bez przedniej łapki, która została znaleziona w dryfującym, lnianym worku w Tamizie, okazała się strzałem w dziesiątkę.

Kiedy zbliżył się do łóżka, Blackie podniósł swój łeb i przeszył go spojrzeniem niebieskiego oraz brązowego oka. Warknął raz cicho i wrócił do swojej leżącej pozycji, wciąż go obserwując. Harry sam westchnął i usiadł na brzegu materaca, a dłonią sięgnął do niesfornych loków przyjaciółki. Wplótł w nie palce, starając się uspokajająco je przeczesywać, co wcale nie stanowiło łatwego zadania. Wszak może nie były już tą szorstką szopą, ale jednak wciąż tworzyły poplątany, miękki bałagan.

— Pamiętasz przepowiednię, Harry? — zapytała zachrypniętym głosem, który powiedział mu, że przepłakała kilka godzin. Jedno, zwykłe słowo, a przeszedł go dreszcz niepokoju.

— Nawet z alzheimerem bym jej nie zapomniał — odpowiedział, próbując zdobyć się na cień humoru, co, jak sądząc po małym parsknięciu przez łzy, mu się udało.

— I jeden z nich musi zginąć z ręki drugiego… — szepnęła.

— … bo żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje… Wiem, Hermiono.

W odpowiedzi zerwała się na równe nogi i wymachując dłońmi, zaczęła krzyczeć, że nic nie wie i nic nie rozumie. Trzęsąc się cała, miotała się po sypialni. Machała różdżką, a z każdej wolnej powierzchni czterech ścian, zniknęły zaklęcia maskujące. Pojawiły się na nich zapisane pergaminy kaligraficznym pismem, które nie należało do Hermiony, a także mugolskie kartki z zeszytów zapisanych właśnie przez nią. Było tam pełno jego zdjęć, dat, przepowiednia rozdzielona na części pierwsze. Wszystko to było rozłożone na osi czasu, połączone różnokolorowymi nitkami.

I kiedy pies szczekał wokół nich, kobieta złapała go za dłoń i pociągnęła w stronę osi, przy której widniały daty i zdjęcia. Pierwsza data była z dziewiątej rocznicy Bitwy o Hogwart, a każda kolejna pokazywała większe zgromadzenia u Weasleyów czy przeróżne bankiety w Ministerstwie i charytatywne imprezy.

— Pomyliliśmy się, Harry.

To, co rzuciło mu się w oczy, to fakt, że wszyscy wokół niego na zdjęciach się starzeli, gdy on stanął w miejscu. Nigdy wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ale kiedy porównał zdjęcie ze swojego ślubu z Ginny, które zostało przypięte jeszcze przed początkiem osi dat, gdy miał dwadzieścia pięć lat, a z najnowszym selfie ich złotej trójki sprzed tygodnia, zobaczył to jasno i wyraźnie.

— I jeden z nich musi zginąć z ręki drugiego, bo żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje.

Gdy Hermiona miała widoczne, pojedyncze siwe nitki w lokach, jego krótkie, wciąż sterczące w każdą stronę włosy były równie czarne, jak bajkowej Królewny Śnieżki.

Gdy Ron miał pajęczyny zmarszczek wokół oczu i ust, gdy się uśmiechał, on wciąż cieszył się gładką skórą.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Miałeś zginąć z Voldemortem, Harry.

Betowała; Rzan. & Katja z betowanie.blogspot.com { PS! Pamiętaj, że jeśli nie masz ochoty pisać komentarza, który naprawdę sprawi mi przyjemność, możesz ocenić rozdział. Ocenę znajdziesz nad etykietami posta. <3 blockquote="">