CHAPTER 4

There isn't one person in this world 

that I want more than I want you. 

    Czerwone drzwi w domu Slytherina, które pojawiły się sześć lat temu, po dziś dzień robiły sensację. W końcu kolor czerwony zdecydowanie przynależy do Gryfonów, a do tego, że za tymi drzwiami mieściło się prywatne dormitorium Lyry Weasley z początku nie łagodziło sporów między uczniami tego domu, nauczycielami i dyrektorką. No bo, jakim prawem do domu Slytherina została przydzielona córka czarownicy z nie magicznego świata i ojca, którego rodzina przez czysto-krwistych długi czas była nazywana 'zdrajcami krwi'? Mimo tego, że nie ma już dużo ludzi, którzy uważają, że czarodzieje z nie magicznego świata są źli i nie powinni mieć swojej magii, nie znaczy to, że większość rodzin czysto-krwistych dalej nie uważa się za lepszych i idąc ich tokiem myślenia- nie ma w tym nic złego. Czarodzieje czystej-krwi mają swoją magię przekazywaną z pokolenia na pokolenie,są w pewnym sensie oryginałami. Są lepsi, bo magia zawsze była ich, gdy czarodziej z rodziny mugolskiej dostał swoją moc przez mutację/przypadek/rewolucje w genetyce. Takie rodziny dalej wierzą w hierarchię wyższości i pragną by ich kochany dom Slytherina dalej był nie skalany. Do tego dochodziły spory o to, że dziewczyna, która była tylko zwykłą uczennicą, dostała prywatne dormitorium, które do tej pory było przywilejem tylko dla Prefekta Naczelnego, jeśli został wybrany z Domu Slytherina. 

     Także start dwunastoletniej dziewczynki w szkole do, której nie mogła się doczekać pójść, od początku nie był wcale usłany różami. Od pierwszego dnia musiała ciężko pracować na szacunek kolegów z domu węża. Uczyła się dniami i wieczorami, by zebrać jak największą liczbę punktów dla Slytherinu. Trenowała ciężko z Harrym, który przybywał do Hogwartu na porządku dziennym, by dostać się do drużyny Quidditcha już na pierwszym roku, co w końcu dało jej akceptację innych uczniów. Z biegiem czasu przestali na tą drobną dziewczynę z burzą kręconych włosów patrzeć przez pryzmat jej rodziców, a zwłaszcza ojca. Kiedy wszyscy na nią patrzeli, nawet starsze roczniki, widzieli bystrą dziewczynę, która perlistym śmiechem zarażała cały Pokój Wspólny, która jak jej matka była chodzącą biblioteką i pomagała tym z, których w przyszłości mogła mieć korzyści - jak na Ślizgonkę przystało. Kiedy pomagała wygrać kolejny mecz Quidditcha i z dziecinną łatwością radzi sobie z miotłą, było widać, że czuje się w powietrzu, jak ryba w wodzie. Wszyscy uczniowie i nauczyciele widzieli przyszłą zawodniczkę.

     Czerwone drzwi się uchyliły, a z pomieszczenia wybiegła spóźniona na śniadanie w Wielkiej Sali, Lyra. Trzymając mocno torbę w rękach, przemierzyła korytarze biegiem, by zdyszana i czerwona na twarzy usiąść pomiędzy Corbinem i Rubin. Na przeciw siebie miała Albusa z Malfoyem, pierwszy wybuchnął śmiechem widząc roztrzepane włosy dziewczyny, które sterczały w każdym kierunku.

     - Ohh, zamknij się, Al! - warknęła próbując poskromić rude pasma używając łyżeczki jako lusterka. Z frustracją rzuciła sztućcem na talerz i posłała gromy w kuzyna i jego najlepszego przyjaciela. Przyjaźń pomiędzy Albusem, Jamesem i Scorpiusem , była tak wielkim zaskoczeniem dla społeczeństwa - Potter i Malfoy najlepszymi kumplami? Od małego ich zdjęcia były na pierwszych stronach Proroka Codziennego i innych pism. Kiedy pierwszy syn Harrego się urodził, dużo czasu spędzał ze swoim kolegom, Draco Malfoyem, który niedługo po tym też miał swojego potomka. Już wtedy pisma rozpisywały się, że świat jeszcze nie jest gotowy na to by łączyć Potterów i Malfoyów razem, bo może to źle wpłynąć na fakty o wojnie. Mama jej opowiadała, że ministerstwo martwiło się iż przyjaźń jaka wywiązała się po między dawnymi wrogami, może wpłynąć na, że czarodzieje zaczną pozytywnie odbierać niedoszłego zabójcę dawnego dyrektora Hogwartu.

      - Patrzcie, patrzcie, ktoś tu wstał lewą nogą - Albus zaśmiał się lejąc kolejny kubek kawy. Wzruszył ramionami do dredziarza, który spojrzeniem próbował go uciszyć. Chłopak nie miał zamiaru chodzić wokół swojej kuzynki na palcach i obchodzić się nią jak lalką z porcelany. Doskonale wiedział, co się dzieje z Lyrą, ale nie mogli wszyscy jej schodzić z drogi. Zresztą, Lyra nie trawiła takiego traktowania i to, co się stało z Olim nie powinno tego zmieniać. Albus nie był bezduszny, gdyby Lyra była typem dziewczyny, która tygodniami i miesiącami chodzi ze zwieszoną głową, on był by pierwszą osobą, która siedziała, by w jej pokoju i słuchała niekończącego się płaczu. James na peronie powiedział mu o wszystkim i chłopak do tej pory nie mógł uwierzyć, że już nie zobaczy narwanego mugola, który sprawiał, że Lyra mogła oddychać w czasie trzech miesięcy mieszkania z Ronem w wakacje.  Nie zmieniało to jednak tego, że ktoś musi nią potrząsnąć, by obudziła się z letargu w, który wpadła.

      - Jesteś... wredny! - powiedziała oburzona zabierając mu spod nosa kubek kawy. Całe szczęście pili takie same! Trzy-czwarte kubka było zalane kawą, reszta mleka i dwie, czubiaste łyżeczki cukru.

      - Mała, jesteśmy w Slytherinie. - Albus puścił jej oczko i wstał z ławki ciągnąc za sobą blondwłosego chłopaka. - Scorp, daj zrzędzie jej plan zajęć i idziemy na eliksiry z ciocią!

      - Idiota - mruknęła, a Scorpius z obojętnym wyrazem twarzy wręczył Lyrze pergamin zawierający jej plan zajęć przez następny rok. Dziewczyna omiotła szybko pergamin i z niezadowoleniem stwierdziła, że cały dzień ma zapchany lekcjami. Szybko dopiła kawę, złapała rogalik maślany i ruszyła z Corbinem i Rubyn na pierwszą klasę Eliksirów. Po dogonieniu przyjaciół, poczuła jak palce splotły się z jej, z zaskoczeniem spojrzała w łagodną twarz Corbina i zrobiło jej się ciepło na sercu. Może Oliviera już nie miała, może już nigdy go nie spotka, ale nie była sama.


      Draco obudził się od odgłosu szumiącego prysznica. Przymrużonymi oczami rozejrzał się po sypialni, która nie była jego. Należała ona do jego żony. Odkąd Scorpius był na tyle duży by zrozumieć, że jego rodzice kochają się w inny sposób, niż rodzice jego przyjaciół, obydwoje zdecydowali się na osobne sypialnie. Dzielili się nimi, gdy potrzebowali siebie albo pragnęli swoich ciał. Przetarł oczy i ziewną mało subtelnie, po czym rozłożył się wygodnie na środku wielkiego łóżka z założonymi rękoma za głową. Prysznic ucichł, przez chwilę słyszał ręcznik wycierający ciało aż w końcu drzwi się otworzyły ukazując piękną kobietę. Była jego, przez zaaranżowane małżeństwo do, którego miało nie dojść, którego nie chciał, jego żoną miała być Hermiona. A jednak, kiedy informacja o ich rozstaniu stała się publiczną informacją na krótki czas, kiedy Hermiona przestała odpowiadać na jego sowy, prośby i odmówiła jakichkolwiek wyjaśnień, zgodził się na rozmowę z Astorią. Była jeszcze wtedy nastolatką, został jej rok nauki w Hogwarcie, więc musiał ją odwiedzić w szkole za pozwoleniem Pani Dyrektor McGonagall. Ich spotkanie było długie, a spodziewał się, że będzie znacznie inaczej. Siedemnastoletnia wtedy jeszcze dziewczyna zaskoczyła go, gdy oznajmiła, że zależało jej na spotkaniu tylko dlatego iż chciała go przeprosić za zachowanie jej rodziców. Po tym ich rozmowa popłynęła, spytał czego ona chce. Jak się zdziwił słysząc, że zamiast bycia żoną, która rodzi dzieci, chciałaby zająć się modą. Nie żeby wtedy ten pomysł zrobił ogromne wrażenie na Draco, ale zainteresował na tyle, by wypić kolejne pięć kaw w jej towarzystwie. Było to coś nowego dla niego, odkąd pamięta dziewczyny z rodzin czysto-krwistych pragnęły być młodo wydane za mąż, szybko rodzić dzieci, którymi by się zajmowały, albo z rozkoszą wydawać majątek współmałżonka. Pokazała mu zeszyt, który był pełen projektów i mimo, że Draco nie jest znawcą mody, to zobaczył w szkicach potencjał. Pomiędzy nimi w bardzo krótkim czasie uformowała się przyjaźń, Astoria potrafiła godzinami słuchać jak się żalił i opowiadał o Hermionie. Trzymała go w ramionach i pozwoliła płakać, gdy nigdzie nie mógł dostać żadnego wydania, żadnej gazety, gdzie była zmianka o ich romansie. Dopiero od Harrego dowiedział się, że w jakiś sposób byłej Gryfonce udało się usunąć wszystkie ślady ich miłości. Świadomość, że Hermiona mogła tak łatwo wyrzucić go ze swojego życia była nie do zniesienia. Zaufał Astorii, wiedział, że jest jedyną osobą, której może się zwierzyć ze swojego złamanego serca. Potter i Mała Weasley odpadli, bo on był jej pieprzonym nie rodzonym bratem, a ona przyjaciółką. O Blaise musiał zapomnieć, bo związał się z pomyloną Luną, którą wbrew sobie pokochał i nie chciał zmuszać przyjaciela do trzymania tajemnic od narzeczonej, Pansy spakowała się po wojnie i wyjechała na kilka lat, a nawet jak  by była dalej w Angli, Draco musiał by być chory umysłowo by zwierzać jej się na temat dziewczyny, której ona nienawidzi i którą oskarżyła o śmierć młodszego brata. Więc kiedy jednej nocy zapłakana Astoria z poranioną twarzą i łzami w oczach pojawiła się na progu Malfoy Manor, gdzie jeszcze mieszkał, krzycząc, że ojciec karze poślubić jej jakiegoś dupka, młody Draco zrobił bardzo mało samolubną rzecz. Oświadczył się swojej przyjaciółce, by dać jej upragnioną wolność, by spełnić jej marzenia, a przy okazji dzielić życie z kimś, kogo kochał na swój własny sposób. Ich narzeczeństwo trwało krótko, ślub był mały, z bliskimi ich serca gośćmi w ogrodzie Malfoy Manor. Zaraz po ślubie postarali się o potomka, który był prezentem Astori dla Draco, bo mimo, że jej nie zależało na dzieciach, wiedziała, że mała główka, krótkie nóżki i małe palce zaciskające się wokół dużego palca były jego marzeniem- tak jak jej marzeniem była wolność od toksycznej rodziny i zostanie projektantką mody. Dziś nie tylko jego marzenie było spełnione w postaci Scorpiusa, ale także i Astori. Na początku ciężko było jej wybić się jako projektantce, ale raz jak wybrali się na Fashion Week w Milanie jej urodę dostrzegł Karl Lagerfeld, Draco nie wiedział kim jest dziwny, stary człowiek proponujący jej szansę w modelingu, ale Astoria dostała skrzydeł. Szybko stała się rozchwytywaną dziewczyną w branży modelingu, ale to nie znaczy, że nikt jej nie krytykował. Pamięta jak pewnego razy zauważył, że jadła mniej i więcej czasu spędzała na siłowni, którą stworzył na jej dwudzieste pierwsze urodziny w ich domu, do tego stopnia,  że zrobiła się słaba.

    - Kurwa, Astoria! Co. Ty. Do. Cholery. Wyprawiasz! 
    - Ja... powiedzieli... powiedzieli, że jestem za gruba!
   - Jesteś głupia, jeśli w to wierzysz! A ja nigdy nie zniżył bym się do zawarcia związku małżeńskiego z jakąś pustą panienką! Jesteś piękna, masz kobiece kształty, które uwielbiam dotykać, Astoria i nie chcę, by ten świat zniszczył kobietę, którą mógłbym pokochać, gdyby moje serce nie było by już zajęte. 

Wtedy wspólnie zadecydowali, że Astoria przestanie starać się o każdą pracę i przestanie zwracać uwagę na to, co mówią inni- tak jak na prawdziwą Pani Malfoy przystało. Od tamtej pory to agencje same zaczęły ubiegać się o nią i jeśli temat spodobał się Astori, brała udział w sesji. Do tej pory tak jest. W między czasie dostała wielką szansę od Karla, by być jego cieniem, po tym jak zobaczył jej szkice. Stwierdzenie, że się zakochał to mało powiedziane. Pod jego skrzydłami rozwinęła swój talent, nauczyła się wszystkich aspektów i odpowiedzialności jakie miał projektant. Na dwudzieste trzecie urodziny Draco zaaranżował jej pierwszy pokaz mody do, którego projektowała, szyła i przerabiała ubrania bez żadnej pomocy, własnymi rękoma, bez różdżki, przez długi czas. Był to pokaz w mugolskiej części Londynu, który został otwarty przez Karla, i który zrobił furorę. Nim się obejrzeli, Astoria musiała otworzyć swój własny 'dom mody' i zatrudnić masę ludzi, którzy pomagali jej szyć zamówienia. W tej chwili była najsławniejszą projektantką i modelką w świecie magicznym i jedną z lepszych w tej dziedzinie w świecie mugolskim. Mimo, że była już kobietą w swoich późnych latach trzydziestych, wciąż dostawała masę ofert pracy, w których mogła przebierać i wybierać. W końcu Astoria była naprawdę piękna kobietą o nieskazitelnej, gładkiej, śnieżnobiałej cerze, o długich włosach, czarnych i błyszczących jak czysty onyx, oczach ładnych, tak czysto błękitnych jak niebo w srogą zimę i idealnie wykrojonych, pełnych, wiśniowych ustach, które uwielbiała podkreślać czerwoną szminką. Draco wiedział, że jeśli nie mógł mieć Hermiony, to Astoria była idealną kobietą na spędzenie reszty swojego życia. Była jego żoną, matką jego syna, przyjaciółką, powierniczką sekretów i oazą spokoju.

     - Draco... Draco! - Draco zamrugał powiekami i spojrzał na rozbawioną minę kobiety.

     - Gdzie odpłynąłeś?

     - Myślałem o tym, jak bardo chcę powtórzyć wszystko, co robiliśmy dzisiejszej nocy, w tej o to chwili - powiedział przesuwając się na kolanach, na koniec łóżka. Kobieta zaśmiała się przykrywając usta dłonią, a drugą ręką rozwiązała bladoróżowy szlafroczek, który z łatwością ześlizgnął się z jej ciała.

     - Wszystko? - przyciągnął ją w swoją stronę i zaczął składać pocałunki po gołym ramieniu - Na pewno? Nie jestem pewna, czy mamy tyle czasu, kochany, w końcu poszliśmy spać ze wschodem słońc... - urwała i cicho jęknęła czując mocno zaciskające się zęby na sterczącym już sutku.

     - W takim razie musimy brać się do roboty. - Draco odsunął usta od pełnej piersi. Położył mocno dłonie na lekko zaokrąglonych biodrach, za które uniósł ją do góry i wbił w materac razem z nią.

   
     Z zadowolonym uśmiechem stanął przed Astorią, która już tradycyjnie zawiązała jego krawat i poprawiła kołnierz szarej koszuli. Przejechała dłońmi po drogim materiale marynarki póki jej palce nie zatrzymały się na guziku, który zapięła i wspięła na palcach, by zostawić ślad szminki na jego bladym policzku. Z przewróceniem oczu roztarł kosmetyk i pocałował ją w czoło, życząc udanego dnia w towarzystwie jej przyjaciółek, mugolek z modelingu. Draco był umówiony z Potterem już od kilku dni i nie zamierzał się spóźnić ani chwilę na ich umówione spotkanie. Z niezadowoleniem przyjął do wiadomości, że muszą wyjść gdzieś na miasto, bo dalej miał ciche dni z Rudą-Wredotą. Astoria nie raz zganiła go, za nazywanie Ginny w ten , czy inny sposób, ale do tej pory nie mógł wybaczyć jej jak się zmieniła z tej trochę niepewnej, trochę zazdrosnej, ale mimo wszystko niewinnej nastolatki, w chodzącą, tykającą bombę, która topiła siebie i wszystkich w swoich brzydkich obsesjach.

      Wyszedł z domu i krótką ścieżką z białych kamyczków doszedł do małej furtki, za której mógł się teleportować. Chwila nieprzyjemnego uczucia w żołądku i stał przed znaną i piekielnie smaczną restauracją w samym sercu Londynu. Otworzył drzwi i z przyjemnością zauważył brak dzwonka oznajmiający, że ktoś wszedł do środka. Wszedł w głąb i podszedł do baru, gdzie stał dość młody chłopak w białej koszuli i czarnej kamizelce z herbacianą różą wetkniętą w kieszeń, która pasowała do stonowanego pomieszczenia.. Podszedł w tamtą stronę szybkim krokiem i zamówił butelkę Single Barrel z Jacka Danielsa i ruszył na poszukiwania Pottera. Znalazł go chwilę później w prywatnej stronie restauracji, którą zamawia się z wyprzedzeniem, Draco już widział jaką cenę musiał okularnik zapłacić, by restauracja przymrużyła oko na krótkie, czterodniowe zawiadomienie. Ściągnął marynarkę z ramion i przewiesił ją na oparciu krzesła, po czym na nim usiadł. Nie minęła minuta, a do ich stolika podbiegła młoda dziewczyna, może kilka lat starsza od ich dzieci, z notesikiem w ręce i długopisem.

   - Już zamówienie mogę zebrać, czy czekamy na jeszcze kogoś? - zapytała, a Draco spojrzał ze zdziwieniem na czarodzieja na przeciw siebie.

     - Nie zamówiłeś jeszcze nic?

     - Nie miej pretensji do mnie, to ty się spóźniłeś i widząc twój zadowolony wyraz twarzy nie chcę wiedzieć, co robiłeś z Astorią. - Draco westchnął i sięgnął po menu, które stało po środku okrągłego stolika. Całe szczęście nie było żadnych świeczek, czy kwiatów jak na jakiejś pieprzonej randce. Draco uwielbiał tą restaurację, ale tylko jeśli przychodzili co najmniej w trzy osobowej grupie,  by  złośliwe i dalej nie nielubiące go kolumny plotkarskie nie wypisywały kolejny raz o jego orientacji i magicznych, późnych wieczorach spędzonych w ramionach Chłopca-Który-Przeżył. Szybko przeleciał menu i podał kobiecie mówiąc, że zjedzą pozycję czwartą. Kiedy kobieta zniknęła, barman przyniósł butelkę drogiej whisky i dwie, kryształowe szklanki. Draco zaprzeczył głową, gdy ten chciał polać im alkoholu i sam złapał za butelkę i polał im dwie pełne szklanki. Przez chwilę zapatrzył się w bursztynowy płyn zdając sprawę jak długo nie zwracał uwagi na to, jak Jack i Ognista zawsze przypominały mu piękny, bursztynowy kolor jej oczu.

     - Wszystko z nią w porządku? - nie musiał mówić o kim mówi, Potter doskonale wiedział po co się dziś spotkali.

      - Przecież ją widziałeś - powiedział wymijająco Harry.

      - I oboje wiemy, że widzenie jej, gówno mówi. Przez lata była szczęśliwą mężatką, aż jednego wieczora pojawiła się z Corbinem jako ochroniarzem w stanie opłakanym, dosłownie opłakanym.

      - Będzie dobrze - odpowiedział w końcu. Złapał szklankę i upił duży łyk unikając przenikliwego spojrzenia stalowych oczu.

      - Potter, spójrz mi w oczy i powiedz kurwa w końcu, co się dzieje.

Draco widział bitwę jaką ze sobą toczy były Gryfon. Wiedział, że bardzo chce powiedzieć mu wszystko i gorączkowo zastanawiał się, co może mu ujawnić, by Hermiona nie czuła się zdradzona. Draco cieszył się, że miała ona tak wiernego przyjaciela, ale w takich sytuacjach miał ochotę złapać Pottera za te roztrzepane kłaki i porządnie potrząsnąć jego głową. W tym czasie do stolika podeszła kelnerka z talerzami na których były ich dorady z grilla ze świeżymi ziołami, podane na warzywach duszonych w białym winie, z dodatkiem toskańskich oliwek. Były Ślizgon uśmiechnął się zadziornie do Harrego, widząc jego nie przychylne spojrzenie w stronę czarnych oliwek.

     - Zrobiłeś to specjalnie! - oburzenie.

     - Oczywiście, może cię to nauczy, by następnym razem zamówić coś dla nas, gdy się spóźniam.

Harry wywrócił oczami, zły i denerwujący nawyk, który obydwoje mieli po Hermionie, chociaż on sam na przestrzeni lat nauczył się go kontrolować. Sięgnął po widelec i nabił owalną kulkę i z wymuszonym, rozmarzonym wyrazem twarzy umieścił ją w ustach i pogryzł ją wydając dźwięki zadowolenia.

     - Oh Merlinie! Już mówię, tylko nie delektuj się tak tym świństwem, oślizgły Ślizgonie!

Draco wykrzywił usta w zadowoleniu i kiwnął głową by dać Potterowi znać, że czeka i nabił arcydzieło kulinarne na widelec. Tak jak myślał ryba była znakomita, niebo w gębie, aż się rozpływała w ustach. Harry nerwowo zacisnął długie, chude palce na szklance i próbując odwlec, to co oboje wiedzieli jest nieuniknione, powoli zaczął pić trunek. A on próbował znaleźć w sobie pokłady cierpliwości, by dać czas przyjacielowi, który widocznie potrzebował.
Minęły kolejne kilkanaście minut zanim czarodziej się odezwał.

    - Hermiona chce rozwodu - powiedział Harry. Głowa Draco wystrzeliła do góry i z zaskoczenia pozwolił, by na jego twarzy odmalował się wielki szok, który ogarnął go po usłyszeniu tych trzech słów. - Nie powiem Ci, co się z nią działo oprócz tego, że było naprawdę źle... Ron... wykorzystał coś, co jest ważne dla niej i zdobył w pewnym sensie nad nią kontrolę.

   - Muszę wiedzieć, Harry! - głos, który już z nawyku zawsze brzmiał obojętnie, był utkany desperacją, a ktoś kto znał go znakomicie, mógł usłyszeć ogarniający go strach. Taką osobą był zdecydowanie Potter, który potarł skronie. Ponownie złapał szklankę i wypił ją całą, by z trzaskiem odłożyć pusty kryształ do, którego Draco nalał alkoholu.

     - Wieczór przed powrotem dzieciaków do szkoły mieliśmy długą i wykańczającą psychicznie rozmowę. Powinieneś się napić i przyrzec na Scorpiusa, że nic nie zrobisz, rozumiesz? - Draco w odpowiedzi wypił whisky i powtórzył tą czynność jeszcze z dwa razy. - On ją złamał. Sprawił, że zwątpiła, że się bała, oberwał ją z jej samej, rozumiesz? Przez tyle lat, a ja... nie zrobiłem nic. Myślałem, że Lyra wyolbrzymia, nigdy nie miała dobrych kontaktów z Ronem. I kiedy dosłownie tuliłem ją zapłakaną do snu, moja przyjaciółka, moja siostra... - Harry urwał zaciskając leżące na stoliku dłonie w pięści. Oczami wyobraźni znowu widział jak Corbin zasłania drobną kobietę odzianą tylko w za dużą bluzę chłopaka, ze spływającym makijażem po zaróżowionych policzkach. Miał ochotę zabić byłego przyjaciela, który zamiast kochać i bronić ją jak obiecał, sprawił, że żyła koszmarem za zamkniętymi ścianami. - Zdarzało mu się podnieść na nią rękę i...  i używał jak jakiejś pieprzonej, dmuchanej lalki!

Draco pobladł i przez chwilę wyglądał jak ryba wyjęta z jej środowiska poruszając bezgłośnie ustami. Widelec opadł z brzękiem na talerz, a prawda jaką usłyszał okazała się być najczarniejszym scenariuszem o, którym nawet nie pomyślał przed spotkaniem. Czując jak złość narasta w nim, wypił ostatnią szklankę alkoholu i wstał z krzesła. Nie patrząc w stronę drugiego czarodzieja ściągnął marynarkę z oparcia, równocześnie przewracając krzesło. Ogarnięty wściekłością jakiej już dawno nie czuł, nie zwrócił nawet uwagi na przewrócone siedzenie, czy wołanie Harrego, gdy zamykały się za nim drzwi restauracji. Dotknął różdżki, którą miał schowaną w czarnej skarpecie i pomyślał o swoim ogrodzie. Nim się teleportował poczuł długie palce zawijające się na jego przedramieniu i mimowolnie pomyślał ' cholerny Potter '. Wylądowali w wielkim ogrodzie, który otaczał średniej wielkości domek, który pływał w kolorach od późno kwitnących kwiatów. Wyrwał ramię z uchwytu drugiego mężczyzny i celnym strzałem sprawił, że jedno drzewo z sześciu, które rosły przed ogrodzeniem do ich ziemi dosłownie wybuchło i opadło na zieloną trawę w postaci trocin. Draco już mierzył w drugie drzewo, kiedy z dłoni wyleciała mu różdżka. Posłał Potterowi spojrzenie bazyliszka, które szybko zamaskował. Już po chwili kucał w mokrej trawie i dziękował Merlinowi, że to własnie dziś Astoria była umówiona z koleżankami na małe, zakupowe szaleństwo. Harry kucnął przy nim z dwiema różdżkami i pokrzepiająco poklepał blondyna po ramieniu.

      - Co to znaczy, Potter? Dla nas.

     - Dla mnie to znaczy, że odzyskałem siostrę.

     - Dla mnie, Potter, dla mnie i dla Hermiony.

     - Można powiedzieć, że dostaliście nową szansę, której ona znowu nie wykorzysta, bo masz żonę.

     - A gdybym nie miał?

    - Hermiona zawsze żałowała decyzji jaką podjęła lata temu. I nigdy nie przestała cię kochać. Jak dla mnie, jeśli pozwoli sobie na szczęście, to będziecie jeszcze razem.



    Najstarsze dziecko byłej Księżniczki Gryfindoru wślizgnęła się do PW Ślizgonów. Była kompletnie przemoczona od samotnego treningu Quidditcha, który zafundowała sobie sama w deszczową pogodę. Albus zaproponował jej ów zajęcie mając nadzieje, że pomoże Lyrze na skupieniu się i pozbycia się złości oraz smutku po Olim. Wszystkie lekcje minęły jej niewyobrażalnie wolno, oczami wyobraźni widziała nauczycieli i innych uczniów, ale mimo wszystko cały czas spędzony na lekcjach był jedną wielką niewiadomą. Nie zapisała ani jednego pergaminu notatkami, uwagami nauczycieli, a nawet nie spisała, co mają zadane. Baa! Ona nawet nie miała zielonego pojęcia, co było tematami zajęć.

       Pokój był zadziwiająco pusty jak na tą porę dnia, jedynie zajętym miejscem był fotel na przeciw kominka, w którym tlił się dogasający ogień. Za oparcia wystawała jasna-blond czupryna, którą nie trudno rozpoznać. Powolnym i ostrożnym krokiem zaczęła się zbliżać w tamtym kierunku, gdy usłyszała obojętny głos.

      - Nie wiem po co się skradasz, skoro tego nie podtrawisz. - Lyra burknęła coś cicho pod nosem i szybko pokonała dzielącą ich odległość. Usiadła na kanapie, która była bokiem do kominka i z zainteresowaniem spojrzała na chłopaka. Scorpius zignorował dziewczynę i nachylił się w stronę mahoniowej, niskiej ławy. Długie i chude palce owinął wokół kryształowej szklani i przyłożył ją do usta, małymi łykami delektując się smakiem stuletniej Ognistej Whisky, którą potajemnie zabrał ojcu z barka. Lyra zaczarowana przyglądała się jak idealnie wykrojona, górna, dość wąska warga chłopaka zostaje obmyta przez bursztynowy alkoholu, a dolna, nieco bardziej pełna przyciska się do szkła. Z transu po krótkich dwóch minutach wyrwał ją dźwięk odstawianej szklanki na bordowy blat ławy. Zamrugała powiekami i zauważyła uniesioną brew Scorpiusa.

      - Jesteś przemoczona.

    - Tak... zrobiłam sobie trening. - brew uniosła się jeszcze wyżej, a Lyra westchnęła. - Albus... Musiałam oczyścić umysł, sam tak robisz - powiedziała dziewczyna nim zdążyła ugryźć się w język.

     - Tsk, tsk, Weasley. Czyżbyś mnie sprawdzała?

   - Chciał byś. - Scorpius się zaśmiał i przesunął bardziej na brzeg fotela po czym nachylił w jej stronę.

     - A jeśli bym chciał? - zielone oczy rozszerzyły się z niedowierzanie, a usta lekko uchyliły wydobywając zewnątrz siebie ciche i słabe 'co'. Ślizgon przyłożył palec do dziewczyny podbródka i popychając go do góry, zamknął jej buzie, i wstał z fotela. Spojrzał jeszcze raz na uroczą minę Lyry i śmiejąc się do siebie wyszedł przez portret krzycząc 'kolacja trwa od pół godziny'. Dziewczyna jeszcze chwilę szerokimi oczami wpatrywała się w portret za, którym zniknął Malfoy. Pokręciła głową i pobiegła szybko do swojego pokoju z czerwonymi drzwiami. Miotłę, którą wcześniej oparła o ścianę przy wejściu do PW, położyła na biurku z myślą przetarcia jej maścią po kolacji. Rozebrała się z dresów i wskoczyła pod ciepły strumień wody z prysznica. Szybko się rozgrzała, umyła i po piętnastu minutach była gotowa by ponownie spóźniona ruszyć do Wielkiej Sali na kolację.

     Usiadła pomiędzy Corbinem, a jakimś chłopakiem z młodszej klasy i nałożyła na talerz owoce lata. Oderwała ogonek od truskawki i wpiła się w owoc rozkoszując jej słodkim smakiem. Poczuła jak sok spływa jej po ustach, który szybko zlizała językiem rozglądając się do okoła. Nikt nie zwrócił na nią uwagi oprócz Malfoya, który zawzięcie rozmawiał o czymś z Albusem. Lyra przewróciła oczami, gdy puścił jej oczko, dając mu do zrozumienia, że drugi raz jej nie nabierze. Odwróciła się w stronę Corbina, który rozmawiał z... Lily, co ona robiła przy ich stole?

      - Przestań. Możesz o to poprosić Lyrę, jest przecież najlepszą zawodniczką! Albo swoich braci, nawet twój ojciec, jest sławnym Harrym Potterem, któremu nigdy nie zdarzyło się nie złapać znicza!

Lyra zmarszczyła czoło słyszą zniecierpliwienie i złość w głosie dresiarza i wychyliła się za jego głowy, by spojrzeć na swoją kuzynkę. Zamrugała kilkakrotnie powiekami z wachlarzem długich rzęs, a zazwyczaj błękitne oczy wypełniły się ciemną barwą i zawiedzeniem. Mieniące od błyszczyka usta zacisnęły się w wąską linię i nim Lyra zdążyła coś powiedzieć, oglądała jak jej kuzynka znika w tłumie ludzi zmierzającym w stronę wyjścia.

     - Brawo, łosiu! - krzyknęła osiemnastolatka strzelając zdziwionego chłopaka w głowę odzianą w czapeczkę. Odzienie spadło na ziemię, a zadowolona dziewczyna zostawiając niezaczętą kolację, wybiegła za Lily z WS. Przemierzała korytarze co chwilę zaczepiając kogoś z zapytaniem o Lily. W końcu po kilkunastu minutach oparła się o ścianę na przeciw łazienki, w której mieszkała Jęcząca Marta i zjechała po niej na ziemię. Oplotła ramię wokół rudej dziewczyny i mocno przyciągnęła ją do siebie. Mokra bluzka i kilka pociągnięć nosem później Lyra odsunęła Lily i uniosła jej głowę, by spojrzeć w skrzywdzone oczy.

     - Co się dzieje, Lily? - jedyna córka Pottera wzruszyła ramionami i próbowała się wyrwać - Spójrz na mnie. Naprawdę chodzi o Quidditch, czy o spędzenie czasu z Corbinem, co?

Kiedy Lily jednym szarpnięciem wyrwał swoją twarz z dłoni kuzynki, Lyra wiedziała, że trafiła w dziesiątkę.

     - Nie uważasz, że jest on dla ciebie za stary?

     - To tylko trzy lata! Znamy dużo par, gdzie jedna osoba jest starsza, a nawet o więcej niż głupie trzy lata!

Westchnięcie. Nerwowo założyła krótkie, bordowe włosy za ucho i zapatrzyła w ścianę zastanawiając się jak wytłumaczyć czternastolatce, że dopiero w późniejszych latach taka różnica wieku nie robi żadnej różnicy.

     - Miałaś już naukę o seksie, Lily? - zapytała, a widząc potaknięcie głową kontynuowała - To, że rodzice przeprowadzili z tobą tą rozmowę i znasz teorię, wcale nie znaczy, że masz ją wprowadzić w życie. Wciąż jesteś, o co najmniej dwa lata za młoda na praktykę, chociaż sama uważam, że szesnaście lat to wcale dużo nie jest.

    - Ale ja nie chcę znać praktyki! - krzyknęła oburzona nastolatka, a oczy płonęły jej zawstydzeniem i złościom. Obróciła się w stronę Lyry i założyła ręce na piersiach.

     - Nie rozumiesz, Lily. Corbin jest dla ciebie za dojrzały... rozumiesz? - widząc zmieszanie czternastolatki, Lyra także odwróciła się w jej stronę i złapał jej spocone ze zdenerwowania dłonie w swoje. - Corbin miał praktykę już dawno, Lily. Nawet gdyby chciał, nie mógł by się z tobą związać, bo ma potrzeby, których nie mogłabyś mu zaspokoić. Póki jesteśmy nastolatkami wiek jest ważny. Teraz trzy lata, które was dzielą są wielkie, ale za kolejne cztery, kiedy to ty będziesz miała osiemnaście lat, a on dwadzieścia jeden nie widzę żadnych przeszkód byście byli razem, wątpię by ktokolwiek widział, nawet wujek Harry.

     - Ale jest tyle par, Lyra, dlaczego my nie możemy być nią teraz?

     - Bo jesteś niedojrzała o te trzy lata, Lily! Corbin uprawia seks i ma potrzeby jak każdy normalny siedemnastolatek.

     - Ja... ja mogę mu pomóc! - krzyknęła, a blade policzki zaróżowiły się.

     - Nie możesz i on to wie. On też ciebie lubi i szanuje, że nie jesteś gotowa, jeszcze za młoda, dlatego musisz odpuścić Lily. On nie chce ciebie skrzywdzić, a przez twoje naciskanie, właśnie to robi. - powiedziała stanowczo. Niebieskie oczy połączyły się z soczystą, szmaragdową zielenią i Lily rzuciła się w ciepłe objęcia kuzynki. Po godzinie, kiedy Lily uspokoiła się na tyle, by spokojnie móc ją odprowadzić, Lyra z westchnieniem ulgi zamknęła za sobą czerwone drzwi. Podeszła do biurka z myślą zadbania o jej kochaną miotłę. Tuż przy szczotce od miotły leżał talerz pełen owoców, był to jej talerz, co poznała po niedojedzonej truskawce. Wzięła ją i wrzuciła do buzi, myśląc, że Corbin czując się winny przyniósł kolację do jej dormitorium.

____________________________________________Witam Was kochane! Jak po przeczytaniu zauważycie, czwarta część jest krótsza niż zazwyczaj- zajmuje około dziesięciu stron w Microsofcie za co przepraszam. Jednakże mimo tego iż jest krótsza wydaje mi się, że opowiada nam dużo więcej niż poprzednie części. Mam nadzieję, że spodobała się Wam, tak jak mi : )